Ik heb JP Van voor het eerst ontmoet in 1988. Tijdens een bezoek aan vrienden in Halle werd ik attent gemaakt op zijn winkeltje in het centrum. Ik kocht er meteen een plaat, meer bepaald de 12” 'No tears' van Tuxedomoon, voor maar liefst 140 Belgische frank, oftewel 3,5 euro. In mijn ogen een meesterwerk dat in geen enkele serieuze DJ-set mag ontbreken, maar dat volstond niet om me een goedkeurende blik op te leveren. JP Van had toen al lang afstand genomen van de 80s en had zich opgeworpen als de primaire profeet van de enige echte 60s garagerock en mod beats.
Net zoals vorig jaar [1] wil ik ook nu, enkele dagen voor het einde van 2017, terugblikken op wat in mijn ogen de belangrijkste overlijdens van het jaar zijn [2]. Dat is natuurlijk geen eenvoudige opdracht. Elk jaar, bijvoorbeeld, overlijden meer dan 100.000 Belgen. Een strenge selectie dringt zich dan ook op. Het onderstaand overzicht is dan ook verre van volledig en is enkel mijn interpretatie van wat me voldoende belangrijk lijkt om te vermelden. In elk geval is ook 2017 een jaar waarin vooral onbekende en onschuldige mensen de dood hebben gevonden omdat de belangrijkste problemen op onze planeet niet worden aangepakt.
Maar goed, we beginnen onmiddellijk met de verrassendste namen.
Mensen die al eens een blik op mijn blog werpen, weten dat ik al eens de woorden van een politicus durf te becommentariëren. Meestal probeer ik dan de absurditeit van zijn uitspraken te illustreren door middel van metaforen of andere stijlfiguren. Soms heeft dat echter geen zin. Soms is de realiteit gewoon beter dan wat eender welke satiricus ervan kan maken.
Ik presenteer u dan ook graag dit letterlijk citaat van Herman De Croo, verkozen door het volk [1].
Vandaag, 7 december 2017, hebben in Brussel ongeveer 45.000 mensen [1] betoogd voor de Catalaanse onafhankelijkheid en tegen de gerechtelijke vervolging van een aantal Catalaanse politici door het Spaanse gerecht. Ik wil me hier niet pro of contra die onafhankelijkheidseis of de werking van een of andere Spaanse onderzoeksrechter uitspreken. Ik wil me beperken tot twee vaststellingen die in de massamedia uiteraard weer niet aan bod komen.
Op woensdag 29 november 2017 heeft de plenaire vergadering van het Vlaams Parlement een debat gehouden over een spraakmakende nota van het Gemeenschapsonderwijs, getiteld ‘Inspelen op de meertalige realiteit in het Gemeenschapsonderwijs” [1]. Ik wil hier niet ingaan op de ideologische vooringenomenheid of wetenschappelijke betrouwbaarheid van de conclusies in de nota of de reacties van allerlei politieke fracties. Ik wil het eens hebben over een statistische vaststelling.
Op 27 november 2017 hebben de onnodig ingewikkelde beslissingsorganen van de Europese Unie ergens een meerderheid gevonden om Monsanto nog vijf jaar langer tijd te geven om de beruchte en volgens vele wetenschappers kankerverwekkende onkruidverdelger Round-Up te blijven verkopen. Deze beslissing is het gevolg van een intensieve en dure lobbycampagne en het zou me dan ook niet verbazen dat in de toekomst zal blijken dat hier en daar steekpenningen naar buitenlandse rekeningen zijn geschoven.
Na de runderen in Tielt gaat de aandacht van de verontwaardigde dierenliefhebbers en gedegouteerde consumenten nu vooral naar het kippenbedrijf Pyfferoen in Wingene, alwaar de evolutionaire opvolgers van de dinosauriërs volgens allerlei camerabeelden en inspectieverslagen blijkbaar zeer slecht worden behandeld.
Natuurlijk kon een parlementaire discussie over dit onderwerp niet uitblijven. Ik wil hier niet ingaan op de details van dit specifiek dossier. Daar kunnen anderen met meer vakkennis en empathie op ingaan. Ik wil me hier focussen op een bepaalde uitspraak die me eens te meer de wenkbrauwen doet fronsen.
Op zaterdag 13 januari 2018 is het precies een jaar geleden dat de wereld Fred verloor. Fred was een steunpilaar van de hele alternatieve scene, vooral in Leuven maar eigenlijk zelfs daarbuiten. Voor wie hem kende, is dit natuurlijk oud nieuws. Voor wie hem niet kende, is het helaas te laat om daar nog iets aan te veranderen.
De voorbije jaren heb ik altijd wel wat sympathie voor Abou Jahjah gehad. Hij is nooit een omgekeerde kruisvaarder geweest die het lot van niet-Westerlingen wilde verbeteren aan de hand van een of ander heilig boek. Hij heeft zijn culturele achtergrond nooit verloochend, maar ook nooit tot de enige aanvaardbare levensstijl uitgeroepen. Hij heeft het racisme bij de Antwerpse politie in de praktijk aangeklaagd door hun patrouilles zelf te volgen en alle wantoestanden te registreren. Hoewel hij zich in een Libanees dorp had kunnen blijven verschuilen, is hij naar België gekomen om zich in een rechtbank te verdedigen tegen de aanklachten die het politiek establishment had verzonnen om hem in diskrediet te brengen. Hij heeft veel gedaan waar ik respect voor kon opbrengen.
Allez Allez heeft na letterlijk decennia van afwezigheid opnieuw het podium opgezocht. De recensies van hun nieuwe concerten zijn goed en dit heeft ook de nieuwsgierigheid van het Leuvense muziekcentrum Het Depot gewekt. Aangezien de band oorspronkelijk al in 1985 is gesplit, is dit voor veel mensen de ideale gelegenheid om deze band met een levendige sound effectief levend aan het werk te zien.
