2014

Ook de uitvoerige bespreking van de begroting voor volgend jaar op dinsdag 16 en woensdag 17 december 2014 in het Vlaams Parlement is niet zonder stommiteiten voorbijgegaan. Ik zou natuurlijk een hele bloemlezing kunnen maken van uitspraken die me geweldig hebben geërgerd en voor de meeste lezers zou een oppervlakkige lezing van het verslag allicht volstaan om daar nog een tweede boekdeel aan toe te voegen. Maar ik heb me laten vertellen dat te lange teksten mensen afschrikken en dus beperk ik me tot een passend voorbeeld dat de sfeer adequaat schetst.

Iedereen [1] verwacht natuurlijk dat ik hier een reeks argumenten voor de vakbondsacties en tegen het beleid van diverse regeringen zal opsommen. Hoewel ik de meeste van die argumenten volledig onderschrijf, wil ik het over iets anders hebben. Natuurlijk is er een alternatief. Natuurlijk is het kapitalisme een moreel verwerpelijk economisch model dat armoede en ongelijkheid veroorzaakt. Natuurlijk luisteren onze politici harder naar de eisen van bedrijfsleiders dan naar hun eigen bevolking.

Het is mijn droeve taak alweer een denkfout te moeten melden. Ditmaal is het de beurt aan postgraduaat corporate finance Annick De Ridder, ooit liberaal bij Open Vld en nu ultraliberaal bij N-VA, en aan Ben Weyts, bezoeker van verdachte verjaardagsfeestjes. Zelfs samen zijn ze niet in staat bepaalde denkfouten te vermijden.

We hebben sinds kort een nieuwe minister van Mobiliteit en hij moet zich blijkbaar nog een beetje in de materie inwerken. We kunnen natuurlijk niet van elke excellentie verwachten dat hij alle dossiers, die soms behoorlijk ingewikkeld zijn, op een paar weken tijd tot in het kleinste detail kent.  Ik zou ook niet graag vandaag bevoegd worden voor het Oosterweeldossier en morgen daarover een debat met experts moeten voeren.

Het nieuwe zittingsjaar van het Vlaams Parlement is nog maar een paar weken ver, maar we hebben ons natuurlijk allemaal al kunnen ergeren aan de dogmatische verheerlijking van Vlaanderen en de Vrije Markt door de nieuwe meerderheid. Hoewel de woorden van deze verkozenen vaak irritant zijn, passen ze meestal nog binnen hun ideologisch verblinde visie op een werkelijkheid die niet bestaat en, hoe conservatief ze zich ook mogen profileren, ook nooit heeft bestaan.

Hoofdstuk XXIV: Financiën en begroting

De titel van dit hoofdstuk klinkt voor velen allicht zo saai dat ze nu al willen afhaken, maar het bevat nochtans heel wat bepalingen die de moeite van het lezen waard zijn. Het wordt vooral gekenmerkt door ideologische standpunten die als feiten worden vermomd.

De heer Bart De Wever, absoluut monarch van en te Antwerpen, heeft op de website van zijn eigen partij een lovend stukje [1] geplaatst over de Romeinse keizer Augustus, naar aanleiding van de 2000e verjaardag van diens overlijden. Op zich mag dat natuurlijk, maar helaas gaat het niet om een zuiver historische terugblik op het verleden van ons continent.

Hoofdstuk XXIII: Buitenland en ontwikkelingssamenwerking

Het hoofdstuk over het buitenlands beleid is eigenlijk verrassend lang voor een regering die geen onafhankelijk land bestuurt. Vlaanderen is slechts een deelstaat met een beperkte autonomie, is lid van slechts een beperkt aantal supranationale organisaties, heeft geen ambassades, heeft geen eigen leger en beschikt niet over een eigen nationale bank of munteenheid. Toch krijgen we gedurende bladzijden en bladzijden te lezen hoe de Vlaamse Regering zich tegenover de rest van de wereld zal opstellen.

Hoofdstuk XXI: Onroerend erfgoed

Vlaanderen telt veel oude gebouwen, monumenten en zelfs nog een paar mooie landschappen. Ons onroerend erfgoed leidt vaak tot discussies, vooral tussen de beschermers van de erfgoedwaarde en de eigenaars die met al die beschermingsmaatregelen rekening moeten houden. Zelden leidt dit echter tot grote maatschappelijke conflicten. Toch bevat ook dit minder cruciale hoofdstuk weer een paar storende elementen die de oppervlakkige lezer zouden kunnen ontgaan.

Hoofdstuk: XIX: Cultuur, jeugd, media

Wie zich tot nu toe al zwaar heeft geërgerd, kan dit hoofdstuk beter overslaan. De nationalistische hysterie gaat in overdrive en als Sven Gatz ooit ontslag zou nemen, zal zijn opvolger ongetwijfeld tot minister van Propaganda worden benoemd.

Cultuur

Hoofdstuk XV: Welzijn, volksgezondheid en gezin

Hoofdstuk XIII: Wonen

Hoofdstuk IX: Landbouw, visserij en platteland

Ah, eindelijk mogen we nog eens lachen. Er heeft er weer eentje een boekje van een succesvol manager gelezen en dit is het gevolg: “Daarom willen we van Vlaanderen de Food Valley van Europa maken.” Jawel, Flanders Food Valley is een feit. Als ze ons daarmee in het buitenland niet uitlachen, ligt dat enkel aan het feit dat ze daar niet eens op ons letten. Ik zit nu nog enkel te wachten op Leuven Dormitory Valley.

Hoofdstuk VII: Mobiliteit en Openbare Werken

Hoofdstuk III: Brussel

Vroeger werd het beleid ten aanzien van de hoofdstad en de zogenaamde Vlaamse Rand, oftewel de randgemeenten net buiten Brussel, samen behandeld, maar dat is voorbij. De N-VA zetelt niet in de VGC en de Brusselse Hoofdstedelijke Regering en dit hoofdstuk is dan ook een stuk korter dan de rest. De Vlaamse meerderheid mist echter geen enkele kans om zich weer eens belachelijk te maken.

Er is natuurlijk al veel gezegd en geschreven over het nieuw Vlaams regeerakkoord, dat de onterechte titel 'Vertrouwen Verbinden Vooruitgaan' heeft gekregen, maar ik heb zo de indruk dat niet iedereen met een mening het effectief heeft gelezen. Wel, ik heb me die moeite wel getroost en heb me doorheen de 27 pagina's van de visietekst [1] en de 167 pagina's van het eigenlijke akkoord geworsteld.

Na al de stemtests die ik heb afgelegd, zal het allicht niemand verbazen dat ik ook de echte verkiezingsresultaten aandachtig heb gevolgd. Het is dan ook hoog tijd om wat feiten op een rijtje te zetten. Om het toch nog een beetje overzichtelijk te houden, doen we dit per bestuursniveau en we beginnen uiteraard met het belangrijkste niveau.

Het Europees Parlement

Mij zal men niet van egoïsme beschuldigen, niet in het stemlokaal en ook niet als het gaat om fuiven waar ik zelf niet moet draaien. De mensen van Bunkerleute hebben mijn inbreng niet nodig om keer op keer een aangenaam sfeertje te creëren en songs te draaien die nooit of te nimmer enige erkenning van de grote massa krijgen.

Ondanks mijn groeiende afkeer van de populistische volksmanipulatie door allerlei Vlaamse politici die enkel in de nationale media willen komen om nadien in hun eigen gemeente als burgemeester een absolute monarchie te kunnen installeren, kan ik niet om de vaststelling heen dat we binnen enkele weken allemaal in het stemhok worden verwacht. Het lijkt me dan ook tijd eens te onderzoeken op wie we onze futiele stem kunnen uitbrengen.

Nu het bezoek van de Amerikaanse president afgerond is, kunnen we de balans opmaken. Te oordelen aan de reacties van het publiek, enkele kleine protesten niet te na gesproken, is Obama geen gewone president. Hij is een idool waarmee iedereen gezien wil worden en waarvan iedereen een foto wil. Hij is erin geslaagd van een politicus, in ons land al geruime tijd niet meer dan een uitgespuwde klasse waarover iedereen steevast klaagt, een rockster te maken die iedereen liever zelf op het podium dan thuis op de televisie ziet.

Het zal velen allicht verbazen, maar onder lichte huiselijke druk heb ik naar de openingsceremonie van de Olympische winterspelen gekeken. Veel show, dure effecten en breed lachende atleten, natuurlijk, maar halverwege de plechtigheid viel me iets heel anders op, iets dat helemaal niets met de komende wedstrijden te maken had.

Ik heb de voorbije weken weinig op mijn blog gepost en dat om de in onze maatschappij zeer clichématig klinkende reden dat ik het nogal druk heb gehad. Die drukte zal trouwens nog een tijdje blijven aanslepen, want er valt de komende maanden heel wat te beleven in het Leuvense.

Ik zou nu natuurlijk heel actief kunnen overkomen door in verband met elk evenement een apart stukje te schrijven, maar een kort overzicht is voor de lezer misschien heel wat gebruiksvriendelijker. Hoe empathisch van mij.

Blijkbaar heb ik de smaak wel te pakken. In elk geval heb ik nog een tweede stemtest onder de loep gelegd [1] en ook ditmaal wil ik mijn bevindingen graag met de rest van de wereld delen, of toch minstens met de mensen die het de moeite vinden mijn blog te lezen.