Nu de sluiting onafwendbaar is geworden en de einddatum nadert, denkt elke mens die er ooit een voet binnen heeft gezet wel eens weemoedig terug aan nachten gevuld met trappisten, obscure uitvoeringen van Russische symfonieën en eindeloos lijkende discussies die zelden een bruikbare conclusie opleverden. Vaak werd dan maar beloofd het gesprek een andere keer voort te zetten, maar de dag nadien herinnerde niemand zich zelfs maar het onderwerp. Ik zou hier bladzijden kunnen vullen met grappige verhaaltjes die zich ooit in dit café hebben afgespeeld en anderen zouden dat nog veel beter dan ik kunnen, maar ik ga er niet zo maar van uit dat iedereen weer op een zoveelste wall-of-text zit te wachten en ik zal het dus maar kort houden. In der Beschränkung zeigt sich der Faulpelz.
Die ene dag:
PB: Lucas, ik ben het hier absoluut niet mee eens. Als het hier zo zit, kom ik hier nooit meer.
LVL: Wel, dat is uw zaak.
PB: Fijn, maak mijn rekening. Ik betaal ze nu en ge ziet mij nooit meer terug.
LVL: Dat is dan 800 [1] frank.
PB, na wat gescharrel in zijn portefeuille: Lucas, ik heb niet genoeg bij. Mag ik dat morgen komen betalen?
LVL: Ja, natuurlijk.
Andere Klant: Nog iets drinken?
PB: Ja, pintje.
De schitterendste bestelling ooit:
Een ongewassen crustpunk uit kraakpand zoekt zijn oude vrienden uit JH Clockwork op en wil iets bestellen bij onze baardige kastelein. Zijn woordkeuze: “Ah, jongeman. Twee mazoutjes, graag.” En hij heeft ze gekregen, zonder enig gemor achter de toog. Als een mens denkt dat hij alles heeft meegemaakt, komt het leven bewijzen dat hij ongelijk heeft.
Wie trouwens nog een mooi stukje over de sluiting van café Amedee wil lezen, verwijs ik graag door naar http://www.veto.be/jg39/veto3915/hulde-aan-cafe-amedee. Over de inhoud valt natuurlijk te discussiëren, maar de sfeerzetting zit wel goed.
Aanvullingen zijn welkom in de commentaren. Dan wordt die feature die tenminste ook nog eens gebruikt.
----------
[1] Als ik het mij goed herinner, tenminste. Het kan ook wat meer zijn geweest.
