Er is tegenwoordig veel te doen in de media over Belgische jongeren die naar Syrië trekken om ginds mee te vechten in de reeds lang aanslepende bloederige burgeroorlog tussen de aanhangers van president Assad en de vooral door radicale moslims gedomineerde oppositietroepen. Zelfs de burgemeesters van hun steden van herkomst beginnen zich te roeren en eisen een kordaat optreden door de verschillende regeringen van dit land.
Mag ik nu toch eens vragen tegen wie of wat die regeringen worden verondersteld op te treden? Voor zover ik weet, is het dus niet strafbaar naar een ander land te trekken om daar aan een gewapend conflict te participeren. Bovendien staan de kranten elke dag vol met artikelen over de gruwelijke wijze waarop de Syrische regering haar eigen bevolking met bommen bestookt en zonder onderscheids des persoons aan de lopende meter mannen, vrouwen en kinderen naar het lijkenhuisje stuurt. De Verenigde Naties en zowat elke andere internationale en supranationale instelling struikelen over elkaar om de methodes van het bedreigde regime te veroordelen. Maar jongeren uit West-Europa die ginder mee vechten, vertonen blijkbaar problematisch gedrag.
Wel, ik kan me niet inbeelden dat er ook zo zou worden gereageerd indien andere jongeren uit onze steden naar een ander land zouden reizen om daar mee te vechten met een of andere gewapende beweging die niets met de islam te maken heeft. Volgens mij wordt hier duidelijk weer met twee maten en twee gewichten gewerkt. Er is blijkbaar een verschil tussen strafbare feiten en feiten die tot criminalisering in de media en de politiek leiden. Is dit nu niet net de reden waarom zo veel van die jongeren zich in de eerste plaats door radicale imams laten overtuigen?
Pragmatisch is deze denkwijze trouwens niet echt. Wie van een generatie gewelddadige jongeren af wil die anders in de eigen omgeving te veel amok schoppen, kan beter blij zijn dat ze ergens anders willen gaan vechten. Misschien komt de helft wel helemaal niet terug. Dat is tenslotte de reden waarom de Westerse leiders de middeleeuwse kruistochten in het leven hebben geroepen, maar die parallel ligt blijkbaar wat te gevoelig voor een pers die haar standpunten in functie van de publieke opinie bepaalt.
