Ik heb nooit enig respect gehad voor eender welke profeet, messias, apostel, prediker of andere persoon die ook maar vaag enige religieuze boodschap wil verspreiden. Op zich is dit geen nieuws, zeker niet voor de mensen die me al wat langer kennen, maar recent is eens te meer gebleken hoe actueel en relevant de strijd nog steeds is. Enkel een atheïstische mensheid heeft een kans op een voortbestaan gekenmerkt door vooruitgang, maar blijkbaar kiezen velen nog steeds voor een eeuwigdurende herhaling van de ellende die de voorbije millennia van de menselijke geschiedenis heeft gekenmerkt.
Natuurlijk heb ik niet enkel een afkeer van zij die anderen willen dwingen volgens de voorschriften van Mohammed te leven. Ik heb een even grote afkeer van conservatieve christenen, orthodoxe joden, crypto-fascistische hindoes [1] en zichzelf als slachtoffers vermommende seksistische rastafari’s. Maar zij hebben vandaag niet een van mijn helden vermoord.
Onder de twaalf doden [2] die in en rond de redactielokalen van Charlie Hebdo zijn blijven liggen, bevindt zich Wolinski, veteraan van de revoltes in 1968, politiek cartoonist en onvermoeibare bron van maatschappijkritiek die zelden haar doel miste. Als ik me niet vergis, heb ik in een eerdere blogpost [3] al eens een citaat van hem verwerkt dat ik ooit in een interview had gelezen: “Het recht op vrije meningsuiting is niet het recht te zeggen wat men wil. Het is het recht te zeggen wat men weet.”
Ik weet het volgende: ik wil niet leven in een maatschappij die door religieuze voorschriften wordt gedomineerd en ik heb geen enkel respect voor alle mensen die mij of anderen een dergelijke ontkenning van ons menselijk potentieel willen opdringen.
Als dit van mij een potentieel doelwit voor een toekomstige aanslag maakt, is dat maar zo. Een rustige oude dag wordt toch overschat, zeker als men al die bejaarden over hun kwaaltjes hoort klagen. Ik laat me in elk geval door geen enkele terrorist intimideren en als ze met hun machinegeweren willen langskomen, hoop ik enkel dat ze pas na de middag binnenvallen. Ik slaap graag uit.
Hieronder staat overigens een cartoon die recent door Charlie Hebdo is gepubliceerd. Volgens Het Nieuwsblad, wat eigenlijk geen referentiebron is [4], is dit een van de cartoons die als provocerend werd ervaren. Reden te meer om hem te blijven verspreiden.
--------------
[1] Voor zover dit natuurlijk geen pleonasme is.
[2] Dit is de voorlopige telling. Er liggen er nog een paar in het ziekenhuis waarmee het ook nog slecht zou kunnen aflopen.
[3] Ik ben te lui om het op te zoeken. Misschien gaat het wel om een tekst die uiteindelijk nooit is gepubliceerd. Langs de andere kant kan ik op deze manier een paar mensen aansporen om ook eens het ondertussen vrij uitgebreide archief van deze blog virtueel te doorbladeren.
[4] Lees het hier zelf maar na.
