Volgens de peilingen gaat het niet goed met Open Vld. Daar zijn natuurlijk verschillende redenen voor, maar misschien kan de carrière van de Gentse politicus Geert Versnick al enig inzicht bieden. Versnick was achtereenvolgens kabinetsmedewerker, gemeenteraadslid, volksvertegenwoordiger, schepen en gedeputeerde, met tussendoor ook nog een mandaat als secretaris-generaal van de partij. Het is evenwel de timing van zijn aanstelling in diverse raden van bestuur van intercommunales die meerdere wenkbrauwen doet fronsen. Na een eerste controverse rond de verkoop onder de marktprijs van stadsgronden aan bedrijven van zakenpartners van Versnick, volgde in 2017 de onthulling dat hij tijdens vakanties in Thailand de kosten voor een luxueuze suite in Bangkok tegelijkertijd als onkosten aan de stad Gent had aangerekend en als fiscale aftrekpost had gebruikt voor zijn eigen bedrijf Clanco, dat later door het Brusselse parket zou worden onderzocht. Daarop volgde in 2018 een aanstelling tot bestuurder van Fluxys en tot ondervoorzitter van Elia.
Het boezemt natuurlijk veel vertrouwen in dat iemand die ten gevolge van schandalen ontslag moest nemen uit zijn verkozen mandaten door zijn partij dan maar wordt gecompenseerd met onverkozen maar minstens even goedbetaalde mandaten.
Aan de andere kant van het land was de tijd dan weer gekomen voor de overbodigheid genaamd Theo Kelchtermans. Zijn naam wordt vooral geassocieerd met de introductie van de zogenaamde milieuboxen, die helaas geen surrealistische grap maar bittere ernst bleken te zijn.
De boxen, waarvan er ongetwijfeld nog tienduizenden in stoffige kelders en Vlaamse koterij rondslingeren waren haast onmogelijk open te krijgen, maar misschien was dat een bewuste zet en wisten de producenten dat ze eigenlijk beter dicht bleven. Er was voorzien in vakjes om alles te sorteren, maar helaas zaten die in het deksel verwerkt, waardoor alles gewoon door elkaar naar de bodem viel zodra men de box weer sloot.
Kelchtermans is nooit officieel beschuldigd van gesjoemel met de aanbesteding, maar aangezien hij lid van de CVP/CD&V was, is er natuurlijk wel een automatisch vermoeden van schuld.
De eerste dag van het jaar zag meteen al het overlijden van de Britse econoom Geoffrey Bell. De naam doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar in 1978 was hij de oprichter van de Group of Thirty of G30, een vereniging van bankiers die allerlei macro-economische problemen bespreken. Nu is het op zich niet abnormaal dat die mensen al eens over hun eigen sector praten, maar de G30 formuleert ook adviezen die regeringen wel eens durven volgen en dan wordt het wel wat verdacht hoeveel leden van de groep eigenlijk bankiers zijn die hun functie met die van regeringsleider combineren. De vorige voorzitter was de huidige premier van Canada, die nu is opgevolgd door de premier van Singapore. Men zou zo de indruk krijgen dat gewone kiezers minder invloed hebben op de regeringen die hun dagelijks leven bepalen.
Als secretaris-generaal van Militant, in essentie de Britse vleugel van het Trotskisme, had Peter Taaffe wel wat invloed op de nationale politiek. Blijkbaar had hij zelfs te veel invloed, want hij en zijn kameraden zijn in 1983 stelselmatig weggezuiverd, niet door het regime van toenmalig premier Thatcher, maar door de top van de stuurloze Labour-partij, die dacht verkiezingen te kunnen winnen door meer naar het centrum op te schuiven, een tactiek die de bevolking jaren later eerst met Tony Blair en tegenwoordig met Keir Starmer heeft opgezadeld. De Britten hebben voor de Brexit gestemd omdat ze zich niet wilden laten besturen door Brusselse bureaucraten. Men kan zich afvragen wie het schadelijkst is voor hun eigen belangen, een of andere Europese ambtenaar of de hypocrieten die ze zelf verkiezen.
Een nog veel invloedrijker figuur was Alan Yentob, een naam die in ons land niet zo heel bekend is. De man bekleedde nochtans tal van topfuncties binnen de BBC en was gedurende jaren verantwoordelijk voor de programmakeuze op alle zenders. Hij combineerde dit met andere lucratieve opdrachten, waaronder ook het uitzenden van eigen interviews. Dat laatste klopte niet helemaal, want hij liet die interviews door assistenten afnemen en liet vervolgens beelden van hem in het gesprek monteren, zodat het leek alsof hij aanwezig was.
De combinatie van die kleine en grote jobs leverde hem uiteindelijk een pensioen van 126.000£ per jaar op. Dat staat nogal in contrast tot de welzijnsorganisatie Kids Company, die beweerde arme kinderen uit achtergestelde wijken te helpen, maar daarvoor wel een constante bedelcampagne voor bijdragen hield, wat niet enkel een stapel overheidssubsidies maar ook onder meer een gift van 8.000.000£ van Coldplay opleverde. Dat bepaalde mensen zeer arm zijn omdat anderen jaarlijks een pensioen krijgen waarmee men om de vier jaar een nieuw huis kan kopen, kwam niet in hem op.
Met Kids Foundation is het natuurlijk slecht afgelopen. Het overheidsgeld werd door ramen en deuren buitengesmeten en dat helaas slechts in geringe mate naar de noodlijdende kinderen zelf. Zo ging minstens 134.000£ naar familieleden van medewerkers en werd het aantal geassisteerde kinderen in rapporten met tienduizenden overschat, bijvoorbeeld door de klasgenoten van kinderen die hulp van Kids Company kregen ook maar in de statistieken op te nemen omdat ze zogezegd mee konden genieten van de positieve invloed van zij die wel begeleiding kregen. Dit alles kon niet blijven duren, maar toen het schandaal aan het licht kwam, heeft Yentob wel al zijn invloed gebruikt om de organisatie in de verslaggeving door de BBC positief in beeld te brengen. Al bij al was dit dus weer een van die vele charlatans die het de publieke steun voor het veldwerk van authentieke welzijnsorganisaties heeft ondermijnd. De kinderen die niet weten of ze morgen iets te eten zullen hebben, zullen deze man zeker niet missen.
Roger Freeman was als minister verantwoordelijk voor de privatisering van HM Stationary Office in 1995, wat uiteindelijk geen enkele besparing opleverde. De diensten werden gesplitst, opgeheven of verkocht aan buitenlandse investeerders, waardoor alles plots een pak duurder werd voor de Britse overheid en dus ook voor de Britse belastingbetalers. In het licht van dit debacle had uittredend premier John Major dan ook geen keuze. In 1997 heeft hij Freeman als baron in de adelstand verheven.
Een andere voormalige minister was Norman Tebbit, die elke vorm van socialisme vermomd fascisme vond en die vakbondsleiders liet bespioneren. Hij was een van de architecten van de door Thatcher gevoerde oorlog tegen de deelname van de arbeidersklasse aan de politieke besluitvormingsprocessen, een strijd die hij wel heeft gestaakt toen hij en zijn vrouw zwaar gewond werden door de beruchte Brighton Bomb, die later overigens nog ter sprake zal komen.
Wie zich na deze voorbeelden nog afvraagt waarom zo veel Britten een afkeer van politiek hebben, moet maar eens kijken naar de carrière van Ian Blair, geen familie van de voormalige premier, maar wel tussen 2005 en 2008 hoofdcommissaris van de Londense politie, in televisieseries ook wel 'The Met' genoemd.
Toen agenten een onschuldige man met een terrorist verwarden en vervolgens doodschoten, heeft hij druk uitgeoefend om elk extern onderzoek te vermijden. Hij heeft verklaard dat islamitisch terrorisme een grotere bedreiging voor het land was dan de Tweede Wereldoorlog, die meer dan 450.000 Britten het leven heeft gekost. Hij heeft overheidscontracten, uiteraard compleet toevallig, systematisch toegekend aan het bedrijf van een goede vriend, die overigens goede connecties had met Israëlische softwarebedrijven die ervoor bekend staan spyware te installeren in alles wat ze aan buitenlandse overheden leveren. In een interview heeft hij de media racistisch genoemd omdat ze niet genoeg aandacht schonk aan de blanke slachtoffers van allochtone daders. Hij heeft in het geheim telefoongesprekken met hoge leden van het ministerie van Justitie opgenomen. Hij is er meermaals van beschuldigd alle niet-blanke kandidaten voor hoge politiefuncties systematisch af te wijzen en hij heeft ook nog eens valse verklaringen afgelegd over zijn betrokkenheid bij een gewapende actie tegen een cel van het IRA, een vuurgevecht waarbij hij niet eens aanwezig was.
Na zijn uiteindelijk ontslag is hij, terwijl de politie een zware besparingsoperatie moest ondergaan, beloond met een pensioen van 160.000£ per maand en is hij in de adelstand verheven. Wie hierover klaagt, wordt ongetwijfeld een linkse extremist genoemd.
Nog eentje? Vooruit dan maar, hier is de enkele maanden geleden overleden David Warburton, gewezen volksvertegenwoordiger voor de Britse conservatives. In die periode van acht jaar, van 2015 tot 2023, werd hij achtereenvolgens beschuldigd van of ondervraagd over een lening van een Russische oligarch, een niet-aangegeven schenking van een miljardair, het gebruik van een vervalst document om een hypotheek te verkrijgen, het verzwijgen van commerciële belangen in een vastgoedfirma, drie gevallen van seksueel grensoverschrijdend gedrag en cocaïnegebruik. Steunde hij de Brexit? Ja, hoor.
De Engelsen moeten het trouwens ook stellen zonder de kritische theoloog en populaire televisiepersoonlijkheid Don Cupitt, die zijn medegelovigen de mooie oneliner 'Christmas is the Disneyfication of christianity' schonk. Volgens de bijbel heeft Christus de handelaars uit de tempel van Jerusalem verjaagd. Dat was niet zo erg voor hen, want ze hebben in december van elk jaar een nieuw plekje gekregen in de afdeling Televisieadvertenties.
Dat het Britse leger zijn soldaten een goede opleiding geeft, klinkt als een voordeel, maar ook deze medaille heeft een keerzijde. Men weet namelijk niet wat die mensen na hun vertrek met hun overigens door de belastingbetaler gefinancierde kennis en vaardigheden zullen doen. Zo richtte Simon Mann het huurlingenbedrag Sandline op, gespecialiseerd in militaire acties tegen rebellen in Afrika. Hij werd uiteindelijk veroordeeld voor een poging om in 2004 in Equatoriaal Guinea een coup uit te voeren. Heel wat belangrijke figuren in de schaduwen van de macht keken overigens uit naar die coup, want de nieuwe president zou Britse oliebedrijven lucratieve deals aanbieden. De link met de Britse politiek is geen complottheorie, want in Zuid-Afrika is ook een zekere Mark Thatcher voor zijn betrokkenheid bij de mislukte coup veroordeeld. Dat is inderdaad sir Mark Thatcher, wiens moeder zo tegen overheidsdienstverlening was gekant dat diezelfde overheid haar familie met een erfelijke titel heeft beloond en die zo corrupt is dat hij zelfs in Monaco geen verblijfsvergunning meer kan krijgen.
Het kan overigens nog erger. Toen de kleine crimineel Harry Roberts in 1956 uit de jeugdgevangenis kwam, kreeg hij meteen zijn oproepingsbrief voor het leger en mocht hij gaan genieten van de tropische zon in de strijd tegen de Mau-Mau's in Kenya. Tijdens die oorlog leerde het Britse leger hem met wapens om te gaan en krijgsgevangenen te executeren. Die vaardigheden kwamen later van pas, want in 1966 schoot hij tijdens de voorbereidingen van een inbraak in de Londense wijk Shepherd's Bush zonder enige aarzeling twee politieagenten dood. Dankzij zijn militaire training wist hij 96 dagen op de vlucht te blijven, maar uiteindelijk zou hij toch 42 jaar in de cel doorbrengen, waar hij zijn medegevangenen entertainde met gedetailleerde verslagen van de schietpartij. Zijn naam werd dan ook opgenomen in de strijdliederen van verschillende Engelse voetbalhooligans, maar komt ook voor in een songtekst van Chumbawamba, die ook niet veel sympathie voor de ordediensten voelden. Toen hij uiteindelijk op 78-jarige leeftijd werd vrijgelaten, was er natuurlijk verontwaardiging bij veel voormalige politieagenten, maar bij de legertop bleef het opvallend stil.
Wie zeker veel Britse soldaten heeft gezien, is de bevolking van Noord-Ierland. Het koloniale bezettingsleger had daar heel wat vijanden, zoals de Ierse gewezen priester Ryan, wiens voornaam uiteraard Patrick was. Terwijl hij een praktiserend geestelijke was, werkte hij vol overtuiging mee aan de bommencampagne van het IRA. Zo maakte hij de detonator voor de beruchte Brighton Bomb die op een haar na een einde aan het regime van Margaret Thatcher heeft gemaakt. Na de overigens wel geslaagde aanslag op drie Britse militairen op vakantie in Nederland werd Ryan in België gearresteerd. De Britse Regering eiste zijn uitlevering, maar de Belgische overheid heeft hem verscheept naar Ierland, met als belangrijkste argument dat het Brits gerecht de rechten van de beklaagden schond door hen langer in voorarrest te houden dan de wet eigenlijk toeliet. Soms heeft België wel degelijk principiële standpunten ingenomen, maar de Palestijnen zijn natuurlijk niet blank.
Iets later kregen die reeds eerder vermelde christenen trouwens nog een klap te verwerken met het overlijden van paus Franciscus I. Het conclaaf der kardinalen heeft blijkbaar weinig zin in een paus waarmee ze decennialang zitten opgescheept, want ook hij was al 76 jaar toen hij werd verkozen. Een godsgeschenk was dat overigens niet, want hij moest afrekenen met de schandalen binnen de kerk, niet in het minst de van de tijd van Johannes-Paulus II overgeërfde corruptie en een wereldwijde golf van klachten over pedofiele priesters.
Franciscus I stond algemeen bekend als een gematigde progressief, iets wat men over zijn voorganger zeker nooit heeft beweerd. Dat had misschien te maken met zijn eigen statuut als zoon van politieke vluchtelingen die Italië waren ontvlucht om aan het regime van Mussolini te ontsnappen en met zijn persoonlijke ervaringen met de al even fascistische dictatuur van generaal Videla. Lang voor hij priester werd, werkte hij immers als laborant voor Esther Ballestrino, een van de medestichtsters van de zogenaamde Dwaze Moeders, vrouwen die wekelijks protesteerden om eindelijk te vernemen wat er met hun door de politie ontvoerde kinderen was gebeurd. Ballestrino zelf werd uiteindelijk ook gearresteerd, gefolterd en boven de Atlantische Oceaan levend uit een vliegtuig geworpen.
Hij probeerde zijn functie te gebruiken om te bemiddelen in conflicten, maar het heeft niet echt geholpen. Onder zijn bewind heeft het Vaticaan de Palestijnse staat erkend, om vervolgens hulpeloos vast te stellen dat de inwoners van die staat massaal werden vermoord. Hij stuurde ook twee kardinalen om een vredesakkoord tussen Rusland en Oekraïne te bewerkstelligen, met het bekende resultaat dat we elke dag in het nieuws zien. Dat hij de Russisch-Orthodoxe patriarch Kyrill Poetins misdienaar heeft genoemd, heeft allicht niet geholpen, maar dat maakt de uitspraak niet minder correct.
Franciscus I was de eerste Zuid-Amerikaanse paus, maar aangezien dat het enige continent is waar de katholieke kerk nog echt een belangrijke maatschappelijke rol vervult, zal hij zeker niet de laatste zijn. Wat dat betreft, is het trouwens de moeite op te merken dat zijn opvolger, Amerikaan van geboorte, jarenlang missiewerk heeft verricht in Peru en toen ook is geconfronteerd met de excessen van een autoritair regime met een voorliefde voor folterkampen en doodseskaders. Als ze een conservatief in het Palazzo Apostolico willen, zullen de hoogbejaarde kardinalen volgende keer een Afrikaan moeten verkiezen, want daar wemelt het nog van de priesters voor wie de Twintigste Eeuw een vergissing was.
In Frankijk overleed dan weer een man die gelukkig nooit staatshoofd is geworden. Jean-Marie Le Pen was het schoolvoorbeeld van een fascist, namelijk iemand die anderen in het gareel wil houden zodat hij zichzelf boven de wet kan plaatsen.
Hoewel zijn eigen vader tijdens de Tweede Wereldoorlog was gesneuveld, verdedigde Le Pen graag het voormalig nazi-regime. Hij minimaliseerde de Holocaust en verkocht een tijdje zelfs albums met in Duitsland verboden marsliederen. Hij beweerde dat hij het zicht in zijn linkeroog had verloren tijdens een zoveelste gevecht met communistische studenten, maar eigenlijk ging het gewoon om een infectieziekte. Later wilde hij zijn vechtlust in de praktijk brengen als lid van het Vreemdelingenlegioen, met als vanzelfsprekend gevolg dat hij werd beschuldigd van folterpraktijken tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog.
Uiteindelijk werd hij door zijn eigen dochter afgezet als voorzitter van het door hem opgerichte Front National, een zet die haar later duur te staan zou komen te staan, want naast zijn overlijden is er nog een lichtpuntje in dit verhaal. Dankzij een legaat van een miljonair uit de cementindustrie stonden er veel centjes op de bankrekening, maar vlak voor zijn overlijden heeft Le Pen zijn testament gewijzigd en alles aan zijn nieuwe vrouw nagelaten. Dat was letterlijk een serieuze streep door de rekening van Marine Le Pen, die op de erfenis had gerekend om de monsterboete na haar eigen fraudeveroordeling te betalen.
Dan nemen de Fransen beter een voorbeeld aan Xavier Emmanuelli, medeoprichter van Médécins sans Frontières, in ons taalgebied gekend als Artsen Zonder Grenzen. Op zich klinkt het zeer vredelievend, eerst na lange studies een diploma halen en dan als dokter naar conflictgebieden trekken om daar de zieken en de gewonden te helpen, maar de Amerikaanse Regering is het daar zeker niet mee eens. In Washington zijn enkele mensen, grotendeels zonder diploma met enige maatschappelijke waarde, namelijk tot de conclusie gekomen dat Antifa een terroristische organisatie is. Het probleem met die stelling is dat achter dat begrip geen echte organisatie schuilgaat, maar misschien komt Artsen Zonder Grenzen nog het dichtst in de buurt. Wat weinigen immers beseffen, is dat deze organisatie destijds is opgericht door militante antifascisten. Zo trok Emmanuelli tijdens zijn studententijd nog het liefst de straat op om fascisten in elkaar te slaan. Het is niet geweten of hij enkele uren later als stagiair bij de dienst Spoedgevallen al die door hem toegebrachte verwondingen weer moest hechten.
Volgens de doorsneeverhaaltjes kwam in 1989 een einde aan het communistisch regime in Roemenië nadat de bevolking in opstand was gekomen tegen de dictator Ceaucescu. Die opstand zou dan voor een democratische transitie moeten zorgen, maar in een echte rechtstaat mag een gewezen dictator hopelijk toch rekenen op een grondiger procedure dan na een proces van minder dan vier uur te worden veroordeeld en nog dezelfde dag te worden geëxecuteerd.
Zijn snelle dood diende natuurlijk een hoger belang. Als symbool van het oude regime moest hij streng worden bestraft, zodat de rest van de zittende elite rustig onder een nieuwe naam aan de macht kon blijven. Aan het hoofd van de nieuwe regering kwam een zekere Ion Iliescu te staan, een beroepspoliticus die meteen de hulp inriep van arbeiders die nog loyaal aan de voormalige communistische partij waren om alle dissidente stemmen, zoals journalisten en studenten, brutaal tegen de grond te meppen tot niemand zijn gezag nog in twijfel durfde te trekken. Die arbeiders, voornamelijk mijnwerkers, vonden het overigens niet erg hun eigen landgenoten in de naam van de strijd voor de vrijheid een ritje naar het hospitaal te bezorgen. In hun ogen waren zij immers decadent en immoreel.
De toon was meteen gezet, want ook nu is het land nog sterk verdeeld tussen een progressieve stedelijke bevolking en een zootje achterlijken op het platteland die liefst de hele Twintigste Eeuw uit de geschiedenis zouden schrappen. Iliescu is meermaals aangeklaagd voor misdaden tegen de mensheid, maar tot een veroordeling is het nooit gekomen.
Ook Hongarije ging lange tijd gebukt onder een dictatuur die beweerde namens het proletariaat te besturen. Dat was niet naar de zin van Lajos Marton, die na zijn deelname aan de opstand van 1965 naar Frankrijk vluchtte. Men zou dit kunnen toejuichen als een mooie illustratie van hoe het statuut van politiek vluchteling iedereen ten goede kan komen, maar in dit geval hebben de Fransen er toch meer dan een beetje spijt van gekregen.
Marton nam eerst deel aan 'Opération Résurrection', een militaire coup die velen al zijn vergeten. In 1958 veroverden Franse para's Corsica als een waarschuwing aan de regering in Parijs. Het Franse leger stond, met de steun van enkele rechtse politici, klaar om de hoofdstad in te nemen als het parlement Charles de Gaulle niet tot president zou benoemen. Dat dit vervolgens ook is gebeurd, bewijst eens te meer hoe slecht democratieën zich kunnen verdedigen tegen hun eigen troepen. Men zou bijna het Amerikaanse 'Second Amendment' beginnen te verdedigen.
Toen de Gaulle besloot om de Algerijnse kolonie haar onafhankelijkheid te geven, vervoegde Marton dan maar de OAS, een nationalistische militie die met terreur en moordaanslagen wilde beletten dat Frankrijk nog meer lucratief grondgebied moest prijsgeven. Marton werd bij verstek veroordeeld voor zijn betrokkenheid bij een moordaanslag in 1962 op de Gaulle, die overigens later als inspiratie zou dienen voor 'The day of the jackal' van de eveneens dit jaar overleden Fredrick Forsyth.
Deze aanslag, officieel uitgevoerd als deel van de strijd tegen het communisme, bewijst dan weer dat men van al die extreemrechtse fanatici ook niet te veel schrik moet hebben. Hoewel ze bijna allemaal een militaire achtergrond hadden, in totaal met twaalf waren en beschikten over automatische machinegeweren, was het enige slachtoffer de gewonde bestuurder van een voorbijrijdende auto die met heel de zaak niets te maken had. Het moordeskader heeft 187 kogels afgevuurd op de auto van de president, uiteraard een Citroën DS, met als resultaat enkel blikschade. Ze wachtten namelijk allemaal op een teken van hun scout langs de kant van de weg. Alleen konden ze diens gewuif met een krant niet zien, want ze hadden niet door dat de zon op dat uur al onder zou zijn.
Er kwam ook goed nieuws uit Nederland, waar Frits Bolkestein eindelijk ten grave werd gedragen. Bolkestein is natuurlijk vooral bekend om de officieus naar hem genoemde Europese richtlijn, die hij overigens sterk heeft moeten afzwakken, en om de invoering van de Zorgverzekeringswet in Nederland, de facto een privatisering van een groot gedeelte van de sociale zekerheid.
Voordien had hij echter al genoeg mispeuterd om een plaats in de galerij der verwerpelijken te verdienen.
Als rechtse liberaal vond hij dat de mensen wel wat harder en langer mochten werken, maar vergat daarbij wel het einde van zijn eigen carrière bij Shell te vermelden. Shell, een bedrijf waartegen nu om onverklaarbare redenen niet langer actie wordt gevoerd, stond bekend om het omkopen van de regeringen van derdewereldlanden om plaatselijke bevolkingsgroepen te verjagen van plaatsen waar lucratief naar olie kon worden geboord. Het eigen personeel werd echter wel goed behandeld, want kaderleden konden toen al op 47 jaar met vervroegd pensioen. Bolkestein was pas 43 jaar toen hij het bedrijf wilde verlaten om zich op de politiek te storten, maar hij kreeg toch de gunstige financiële regeling waar hij eigenlijk nog vier jaar op had moeten wachten.
Dat is begrijpelijk, want Shell besefte wel dat hij zich als staatssecretaris zijn oude vrienden zou herinneren. Bolkestein, de grote tegenstander van de islam en bepleiter van een migratiestop, vond het dan ook helemaal niet erg om in Irak handjes te schudden en deals te sluiten met Saddam Hoessein, die in ruil voor wat olieconcessies de toestemming kreeg om chemicaliën uit Nederland te importeren die vervolgens werden gebruikt om gifgasaanvallen op Koerdische dorpen uit te voeren. Er zijn veel Nederlanders die ooit op deze man hebben gestemd.
De Nederlandse politiek verloor trouwens wel meer bekende gezichten. Naast Jan Terlouw, die we in de sectie Literatuur nog zullen ontmoeten, betekende dit jaar ook het einde van Hans Wiegel, wiens standpunten we in het beste geval als irritant kunnen omschrijven. Wat zijn relaties betreft, heeft hij wel een eigenaardig parcours doorlopen. Zijn eerste vrouw is in 1980 overleden in een auto-ongeval. Hij is dan maar getrouwd met haar zus, waarna die in 2005 ook al in een auto-ongeluk om het leven kwam. Kansberekening is waarlijk contra-intuïtief.
Een andere invloedrijke Nederlander was Derk Sauer, die als zeventienjarige ooit een discussieavond over het kapitalisme had georganiseerd, waarna hij gedurende twintig jaar door de Binnenlandse Veiligheidsdienst werd geschaduwd en afgeluisterd. Die hadden blijkbaar niets beters te doen.
Jaren later verhuisde hij in 1989 als progressieve journalist naar Rusland om daar The Moscow Times op te richten. Hij is uiteindelijk weer naar Nederland gevlucht nadat een kritisch artikel over de betrokkenheid van president Poetin bij de zogenaamde Panama-papers hem een vervolging in een verzonnen fraudezaak opleverde. Sauer bleef de onafhankelijke Russische pers steunen door een aantal journalisten in ballingschap nieuwe publicatiemogelijkheden te bieden. Hij richtte ook een platenlabel op om de muziek uit te brengen van Russische muzikanten wiens werk in eigen land was verboden. Het opmerkelijkste is evenwel dat het ongeval dat hem het leven kostte echt een ongeval was.
In Griekenland overleed Costas Simitis, voormalig premier en architect van allerlei progressieve wetten. Hij werd door zijn opvolgers omschreven als een halve gangster die allerlei statistieken had vervalst om de Griekse economie gezonder voor te stellen, een zet die het land na de bankencrisis van 2008 tot permanente armoedezone heeft gedegradeerd. Later hebben diezelfde opvolgers evenwel moeten toegeven dat ze de statistieken zelf nog veel harder hadden gemanipuleerd, waarna ze werden vervangen door Syriza, een linkse partij met nobele doelstellingen die door de verenigde Europese bankiers is vernietigd.
In Zweden werd de Iraakse politieke vluchteling Salwan Momika tijdens een live-streaming op TikTok doodgeschoten. Dit zorgde voor veel vreugde bij de meest fanatieke moslims, want Momika was de man achter de Koranverbrandingen in Stockholm. Een held van het atheïsme was hij evenwel niet, want voor zijn vlucht naar het in theorie veiliger Europa was hij een prominent lid van de zogenaamde Babylon Movement, een organisatie die in naam de Iraakse christenen vertegenwoordigt, maar zich na de overwinning op IS vooral heeft beziggehouden met eigen schendingen van de mensenrechten en corruptie in de breedste zin van het woord.
In Italië overleed professor in de fysica Franco Piperno. De man werd meermaals vervolgd voor zijn activiteiten als linkse activist, wat tot de conclusie leidt dat onze huidige academici het nogal laten afweten. Aangezien de toenmalige Franse president Mitterand weigerde linkse militanten in ballingschap aan Italië uit te leveren, werd Piperno enkel bij verstek veroordeeld voor zijn betrokkenheid bij de ontvoering van Aldo Moro door de Brigade Rosso.
Die zaak was gebaseerd op gevonden notities van de journalist Carmine Pecorelli, toen net vermoord in opdracht van de toenmalige Italiaanse premier Giulio Andreotti, die jaren later ook zijn rol moest toegeven in het Gladio-netwerk, een initiatief van de NATO om communisten in West-Europa te monitoren dat volledig was overgenomen door extreemrechtse fanatici die ook in verband worden gebracht met de vermoedelijke moord op de toenmalige paus van Italiaanse afkomst Johannes-Paulus I, een feit dat Pecorelli zelf had verteld aan generaal Carlo della Chiesa, een trouw verdediger van de rechtsstaat die enkele jaren later zelf werd vermoord tijdens zijn onderzoek naar de moord op de journalist met de eigenaardige naam Mauro de Mauro tijdens diens eigen onderzoek naar de moord op de linkse topambtenaar Enrico Mattei. Ondertussen zijn in Italië de fascisten aan de macht en is alles de schuld van migranten en vluchtelingen.
De Duitse Irmgard Furchner was met haar gezegende leeftijd van 98 jaar vermoedelijk de laatste persoon ooit die nog voor oorlogsmisdaden in de Duitse concentratiekampen werd veroordeeld. Voor haar betrokkenheid bij de dood van 11.412 gevangenen werd ze een jaar voor haar dood veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf. Dat is vijftien dagen per slachtoffer. Als dat het algemeen tarief wordt, zou het aantal moorden wel eens kunnen stijgen.
Furchner had tenminste nog zelf in een concentratiekamp gewerkt, wat niet kan worden gezegd van de Zwitser Jürgen Graf. Als openlijke en recidivistische holocaustontkenner riskeerde hij een gevangenisstraf, maar hij wist het land tijdig te ontvluchten en werd verwelkomd om een nieuw leven op te bouwen in landen als Iran, bekend om zijn bevolking van bloedzuivere Ariërs, en Rusland, een land dat aan de nazi's meer dan twintig miljoen doden te danken had. De geschiedenis herhaalt zich niet altijd, maar de menselijke domheid is eeuwig.
Wie de concentratiekampen in wat miserabeler condities had overleefd, was Marion Wiesel, na de dood van haar man de voorzitster van de Elie Wiesel Foundation for Humanity, een stichting die officieel vecht tegen discriminatie en onrecht, die internationale dialoog aanmoedigt en die kinderen leert niet onverschillig te staan tegenover het lijden van anderen. Wel eigenaardig dat ze dan zelf een overtuigde zioniste was die de staat Israël door dik en dun verdedigde.
Het is niet gemakkelijk een anarchist in Oekraïne te zijn en dat heeft David Chichkan helaas op overtuigende wijze bewezen. Voor de Russische inval was hij meermaals het doelwit van extreemrechtse knokploegen die hem niet nationalistisch genoeg vonden. Een eigenaardig standpunt, want na de inval vocht hij mee om zijn land te verdedigen, waarna hij door soldaten van het extreemrechtse Russische regime is doodgeschoten.
In Rusland zelf werd luitenant-generaal Yaroslav Moskalik het slachtoffer van een bomaanslag, waarschijnlijk vanuit Oekraïne georganiseerd, maar uitgevoerd door een jonge Rus die hiervoor het equivalent van 15.200 euro ontving. Tot nu toe heeft België ongeveer 2.200.000.000 euro aan steun aan Oekraïne gegeven. In theorie kunnen ze daarvoor dus nog 14.473 Russische generaals elimineren.
Excuseer, dat moeten er sinds 22 december eigenlijk 14.472 zijn, want die dag werd luitenant-generaal Fanil Sarvarov, die een belangrijke rol speelde in diverse Russische oorlogen, van Tsjetsjenië tot Syrië, door een autobom naar de geschiedenis geblazen. De nabestaanden van zijn duizenden burgerslachtoffers zullen er niet om rouwen.
Tot slot moet natuurlijk weer eens worden vermeld dat een aantal prominente Russische politici en zakenmensen zelfmoord hebben gepleegd of een tragisch ongeval hebben gehad. Andrei Badalov, vicevoorzitter van het pijplijnbedrijf Transneft viel van zijn balkon. Zelfmoord, uiteraard. Roman Starovoyt was minister van Transport en werd doodgeschoten in zijn auto gevonden. Zelfmoord, uiteraard.
