Na een jarenlange afwezigheid zal Malcolm Nix, uw DJ der verstoorde melodieën, nog eens in het Musicafé verschijnen voor een avondje vol cultklassiekers uit de undergroundscene.
Gedurende heel de avond zal de sfeer ver verwijderd blijven van wat volgens Studio Brussel of Humo voor alternatieve muziek zou moeten doorgaan. Wie zich door mijn systematische uitbarstingen van ergernis en respectloosheid niet laat ontmoedigen, kan de onderstaande praktische informatie allicht goed gebruiken.
De datum is zaterdag 18 april 2015. Het aanvangsuur is 21.00 uur. We beginnen er vrij vroeg aan, zodat ook mensen die het niet laat kunnen maken zonder de babysit een hartaandoening te bezorgen toch even kunnen langskomen.
De locatie is het Musicafé (Muntstraat 5, 3000 Leuven), onder stokoude, versleten, gebarsten, gescheurde en door de verzekering ten gevolge van slijtage waardeloos verklaarde zakken nog wel eens Samambaïa genoemd. De inkomprijs bedraagt het bijzonder ronde bedrag van 0 euro. Daar is het ons niet om te doen.
Tijdens deze avond is er geen ruimte voor de collectieve dwaasheid van de massa, ook wel eens 'mainstream hits' genoemd. Er is geen ruimte voor singer-songwriters die in hun teksten de diepst mogelijke emoties veinzen om een lucratief vrouwvriendelijk imago te kweken, voor de ghetto’s bekritiserende gangsta’s die de eerste lading dollarbiljetten aangrijpen om hun oude makkers vanuit de nieuwe villa met marmeren oprit en vergulde deurklinken te laten weten dat de boys in the hood maar voor zichzelf moeten zorgen, voor Vlaamse zangers die per definitie nooit moeten vrezen dat hun publiek hun gebrek aan intelligentie aan de kaak zal stellen, voor slaapverwekkend saaie gitaarpingelaars die al twintig jaar dezelfde plaat maken maar door de gevestigde muziekpers nog steeds als vernieuwend worden omschreven, voor dance-acts die zich royaal laten vergoeden om niet meer te doen dan een playbacktape van de thuisstudio naar het festivalterrein te vervoeren of voor de jury’s van muziekwedstrijden die jonge bands enkel aandacht schenken als ze zo oud mogelijk klinken. Het interesseert me niet en er zijn meer dan genoeg mensen die ook hun buik vol hebben van al deze oppervlakkigheid.
Mélodies Dérangées zal de problemen van deze wereld niet oplossen, maar ik durf toch te beloven dat ik er tijdens de feestelijkheden geen nieuwe zal creëren. Dat kan de gemiddelde CEO, regeringsleider of drone operator al niet zeggen. Meer dan een avond vol vertier zal het niet zijn, maar dat is in deze barre tijden precies wat we nu en dan kunnen gebruiken. De werkloosheid stijgt. De sociale zekerheid wordt afgebouwd. Het onderwijs wordt duurder. De kinderopvang trouwens ook. De VRT zal FC De Kampioenen nog twintigmaal heruitzenden. De treinen zijn te laat, maar facturen arriveren altijd te vroeg. De aarde warmt op en de stormen worden feller. De oceanen worden traag maar zeker zuurder dan de gemiddelde inwoner van Brasschaat. De slachtoffers van de Amerikaanse buitenlandse politiek willen zich ondertussen ook op ons afreageren. Ebola-patiënten kunnen elk vliegtuig nemen, maar een spoeddokter in een Afrikaans veldhospitaal verdient minder dan een plastisch chirurg. De oppositie wordt monddood gemaakt en de democratie wordt uitgehold. Ik zorg voor de soundtrack.
