Deze site is gewijd aan wat het leven in Leuven zou moeten zijn. De stad is zogezegd springlevend, maar geeft de indruk al eeuwen dood te zijn. Nu en dan tracht wel eens iemand daar iets aan te doen. Malcolm Nix is een van die mensen, maar hij is gelukkig niet alleen.
Hoewel de meeste middenstanders enkel luisteren naar hun boekhouder, de meeste gemeenteraadsleden enkel buigen voor doelgroepen die volgende keer misschien op hen zouden kunnen stemmen, de meeste politieagenten enkel denken aan een promotie die hen hier weg kan helpen, de meeste ambtenaren zich zo streng mogelijk opstellen in de hoop zo een negatieve evaluatie te vermijden, de meeste studenten niet kunnen kiezen tussen het plannen van hun carrière en het in stukken trappen van de eerstvolgende vuilniszak, de meeste zelfverklaarde cultuurliefhebbers niet verder kijken dan de trends die hun overgesubsidieerde goeroe's hen aanpraten, de meeste zogenaamde mensen in de straat niet eens weten wat er op die straten gebeurt, de meeste rechtse kiezers zich kanten tegen een gemeentebestuur dat niet zo links is als het zou kunnen zijn en de meeste linkse kiezers meer aandacht voor fietsenstallingen dan sociale rechtvaardigheid hebben, blijft niet iedereen braaf thuis klagen over hoe het zou moeten zijn.
Wie in een bepaalde stad woont, moet er zelf maar voor zorgen dat het leven daar ook de moeite is. Dat hij of zij langs allerlei kanten wordt tegengewerkt, hoort er nu eenmaal bij. Het gras is groener aan de andere kant van de heuvel, maar ook daar is het bij reglement verboden erover te lopen. De onzichtbare hand die de vrije markt bestuurt, zit vooral met lange vingers in andermans portefeuille. Na regen komt zonneslag. Het glas is halfvol en niet halfleeg, maar dan wel enkel tot men weer een slok neemt. Malcolm Nix biedt niemand hoop. Hij creëert situaties waarin mensen zelf naar hoop op zoek kunnen gaan.
