Het ABVV heeft zopas een persbericht verspreid waarin wordt gereageerd op de uitlatingen van Bart De Wever in Der Spiegel en op de algemene houding van de N-VA tijdens deze fase van de regeringsonderhandelingen [1]. De volledige tekst vindt men op http://www.abvv.be/web/guest/press-releases-nl/-/press/62192/&p_l_id=13…. Hoewel ik deze tekst inhoudelijk volledig correct en zelfs, zeker voor syndicalistische pamfletten, zeer vlot en toegankelijk geschreven vind, voel ik me toch verplicht een kleine bemerking naar voren te brengen.
De media concentreren zich enkel op de tegenstelling tussen de partijen over concrete dossiers, zoals de splitsing van een kiesarrondissement, een herziening van de financieringswet of de economische toestand van het land. Ze peilen nooit naar de redenen die achter de verklaringen schuilgaan.
De N-VA is enkel in die paar randgemeenten rond Brussel tegen de Franstaligen omdat ze Frans spreken. Die communautaire discussies over het taalgebruik in de faciliteitengemeenten hebben niets met de grote discussies over de algemene koers van een potentiële nieuwe regering te maken. In essentie gaat het om symbooldossiers die enkel voor de krimpende Vlaamse bevolking in de betrokken gemeenten van praktisch belang zijn. De N-VA is vooral tegen de Franstaligen omdat ze zo massaal op de echte vijand stemmen, de socialisten, de verdedigers van de welvaartstaat, van de sociale zekerheid en van de rechten van de mensen die hun vrijemarktidolatrie niet blindelings onderschrijven.
Margaret Thatcher zei ooit “Wie niet werkt, zal niet eten” [2]. De N-VA, zelfverklaard woordvoerder van de hardwerkende Vlaming en tegenstander van de profiterende Waal, mag dat wel eens uitleggen aan al die mensen die niet zozeer uit de boot vallen, maar vooral uit de boot worden geschopt. Als de rijken nog rijker willen worden, kunnen ze zich geen onproductieve ballast permitteren. De sociale zekerheid moet eraan en om dat te kunnen verwezenlijken, moet de PS eraan. Alleen kan dat niet in een Belgische staat, hoe gefederaliseerd ze ook moge zijn.
----------
[1] Of wat daarvoor moet doorgaan, natuurlijk. Ik wil me hier echter onthouden van goedkope kritiek op de onderhandelaars. Ten eerste, het is nooit of voor niemand gemakkelijk een ploeg te vormen als de kiezer dergelijke uiteenlopende groepen als overwinnaars naar voren schuift. Ten tweede, het is gewoon te gemakkelijk de kritiek te zeer te focussen op iets dat alle aandacht opzuigt en zodoende andere belangrijke elementen van het geheel uit het oog te verliezen. Voor mij blijven de standpunten van de partijen belangrijker dan wat er tijdens onderhandelingen wordt gezegd. De echte beslissingen worden uiteindelijk pas later genomen. Vraag het maar aan de kiezers van de liberal-democrats, die voor de verkiezingen hadden beloofd dat de inschrijvingsgelden voor Engelse studenten zeker niet zouden stijgen en nu gewoon het tegendeel hebben beslist.
[2] Allez, in het Engels dan.
