Ik heb even op de nodige bevestigingen gewacht alvorens hier iets over te schrijven, maar het staat nu wel volledig vast. Leuven verliest alweer een uniek café en een van de weinige overgebleven zalen voor kleine fuiven en concerten. Halverwege december sluit De Blauwe Kater definitief de deuren.
Het gebouw is in zijn geheel opgekocht door de heer Patrick Vanoppen, een projectontwikkelaar waarover ik weinig positief kan vertellen. Zijn curriculum is een overzicht van slechte smaak en ondoordachte beslissingen. Het is vooral een bevestiging van de wetmatigheid dat wie veel geld heeft veel schade kan berokkenen.
Vanoppen, geboren in Leuven en momenteel woonachtig te Herent, heeft vroeger ooit nog gewerkt in het afgrijselijke café De Krokodil op de Naamsestraat, in de jaren 90 een inhoudloze verzamelplek voor leeghoofdige johnnies. Als gefaalde voetballer heeft hij steeds zijn interesse in die sport behouden. Met het geld dat hij heeft verdiend door oude Leuvense panden goedkoop op te kopen en vervolgens tot dure appartementen te verbouwen, heeft hij de voetbalploeg Germinal Beerschot kunnen kopen. Die ploeg heeft hij vervolgens zuiver door slecht management naar het faillissement geleid. Vervolgens is hij dan maar hoofdaandeelhouder geworden van het tennismerk Snauwaert. Aangezien dat blijkbaar niet volstaat om zijn hebzucht te bevredigen, blijft hij tegelijkertijd in Leuvense immobiliën investeren.
Aangezien hij al het pand bezit dat aan de achterzijde van de zaal grenst, heeft hij het plan opgevat de gang tussen de Naamsestraat door te trekken naar het Alfons Smetsplein. De gebouwen die er nu staan, zowel de zaal als het café, moeten tegen de grond. In de plaats komen natuurlijk dure wooneenheden voor mensen die een week na hun verhuis zullen klagen over de overlast die de bezoekers van de Oude Markt veroorzaken [1] en een dure brasserie voor binnen- en buitenlandse toeristen, oftewel voor de enige mensen waarmee in Leuven nog rekening wordt gehouden.
Voor Leuven is dit een zware klap. Het cafélandschap verliest weer eens een van die paar plaatsen die nog proberen een eigen koers te varen en zich niet blindelings aan de grootste gemene deler aanpassen. Voor fuif- en concertorganisatoren worden de keuzemogelijkheden weer een stuk kleiner. Dat is zelfs nog erger, want er valt in Leuven al bijna niets te beleven. Op een paar studentenkringen na, organiseert bijna niemand hier nog fuiven en buiten Het Depot staat er bijna nergens nog een band op een podium [2]. Wat we overhouden, is in elk geval zieliger dan wat we verliezen. Wie gaat er tegenwoordig nog graag naar de Oude Markt? Wat heeft 90 percent van de Leuvense cafés ons te bieden?
Nu zou men zich kunnen afvragen wat ik hieraan wil doen. Klagen is altijd gemakkelijk, maar heb ik ook een oplossing in gedachten? Jawel, hoor. Ik heb een idee dat volgens mij veel zou oplossen en het is zelfs niet zo ingewikkeld. Het komt neer op een kleine regel die alle projectontwikkelaars zou ontmoedigen en die Leuven niets zou kosten.
“Vanaf deze datum is het verboden in Leuven nieuwe gebouwen te bouwen met een hogere verkoop- of verhuurwaarde [3] dan de gebouwen die nu op dezelfde plaats staan.” Voilà. Deze ene regel zou alle projectontwikkelaars uit onze stad weren, want zij kijken natuurlijk in de eerste plaats naar hun potentiële winstmarge.
Natuurlijk zou een dergelijke regel het stadsbestuur ook beletten om zelf samenwerkingen met projectontwikkelaars aan te gaan om stadswijken te vernieuwen. Maar dat hoeft geen nadeel te zijn. Er is de voorbije decennia zeer veel geld in de vernieuwing van het stadscentrum gestoken. De resultaten zijn wisselvallig en vaak controversieel, van de spekgladde tegels aan het station tot de uitbreiding van Troep G tot aan de Tiensestraat, waar enkel nog de oude gevels overblijven. Misschien is het tijd om het centrum even te negeren en het beschikbaar budget aan de deelgemeenten te besteden. Daar zijn zeker nog gelegenheden voor de nodige heropfrissingen of verfraaiingen. De gemeenteraadsverkiezingen komen eraan en uit een dergelijk voornemen valt volgens mij zelfs electorale munt te slaan. Eens zien of een partij het lef heeft mijn idee over te nemen.
Voor de volledigheid vermeld ik hier ook nog dat de eigenaars met de idee spelen een nieuwe locatie te zoeken waar ze hun café eventueel kunnen heropenen. Misschien vinden ze wel een leegstaand pand, maar ik twijfel eraan of ze dan nog steeds zullen kunnen beschikken over dat gezellig terras in een gedeeltelijk overdekte gang pal in het stadscentrum. Maar goed, dat zullen we dan wel merken.
-------------------
[1] Zie hiervoor ook de problemen die het café Coop op het Helleputteplein met kapitaalkrachtige omwonenden heeft gehad.
[2] Of we zouden ondingen als Beleuvenissen moeten meetellen. Dat zijn geen concerten, maar public relations-initiatieven om dagjesmensen te lokken.
[3] Oftewel met eeh hoger kadastraal inkomen, wat hiervoor als maatstaf kan worden gebruikt.
