Het spraakmakendste overlijden, gevolgd door een begrafenis die meer volk op de been bracht dan de finale van het WK voetbal, was dat van de Britse koninging Elizabeth II. Net als haar naamgenote uit de zestiende eeuw, besteeg ze de troon als jonge en relatief onervaren twintiger, maar wist ze toch een onbetwistbare positie aan het hoofd van de natie en de monarchie uit te bouwen. Op het moment van haar troonsbestijging in 1952 werd ze het officiële staatshoofd van zeven landen en van de Commonwealth, een anachronisme zonder duidelijk toepasbare statuten. Ze genoot de steun van een overgrote meerderheid van de bevolking, die blijkbaar selectief blind was voor het beleid waarvoor zij het uithangbord vormde. Dat haar zoon Andrew een handlanger van Jeffrey Epstein was en zich door minderjarigen liet bedienen in de zeer bijbelse zin van het woord, was natuurlijk haar schuld niet, maar de door haar officieel bekrachtigde regeringen hebben wel gezorgd voor kiloliters [1] vergoten bloed in de toenmalige kolonies, te beginnen met de Mau Mau-opstand in Kenya in datzelfde 1952, waarin niet enkel minstens 11.000 mensen een gewelddadige dood zijn gestorven, maar ook meer dan 150.000 mensen zijn beland in Britse concentratiekampen waar castratie een courante straf was voor zij die weigerden dwangarbeid uit te voeren. Men zou nu kunnen stellen dat het hele dekolonisatieproces een kwestie van voortschrijdend inzicht was en dat de koningin zich ook niet heeft verzet tegen de onafhankelijkheid van de voormalige wingebieden, maar dat geldt dan niet voor het nog steeds gekoloniseerde Noord-Ierland, waar haar leger tot in de jaren 1990 regelmatig wel eens een slachtpartij aanrichtte. Zo hebben Britse para's op 30 januari 1972 veertien ongewapende betogers in Derry doodgeschoten. De reactie van de koningin bestond erin hun bevelhebber een medaille op de borst te spelden. Ik citeer: “God save the queen, she ain't no human being”, wat ik expliciet bedoel als een belediging aan het adres van alle 250.000 kortzichtige sukkels die tot 24 uur en langer in de rij hebben gestaan om haar kist te begroeten.
In eigen land overleed Leo Delcroix, trotse eigenaar van talrijke Atoma-schriftjes en een boegbeeld van christendemocratische corruptie en belangenvermenging. Delcroix liet ambtenaren in het zwart aan zijn eigen woning werken en verrijkte zichzelf en bevriende aannemers met gesjoemel in verband met de milieuboxen, een afvalwatercollector langs het Albertkanaal, de sluiting van de Kempense steenkoolmijnen en de videotheekketen Superclub. Nooit ging hij evenwel verder over de schreef dan als regeringscommissaris voor het Belgisch paviljoen tijdens de wereldtentoonstelling in Shanghai in 2010, waarover het Rekenhof uiteindelijk verklaarde dat “zoveel regels met de voeten werden getreden dat controle van de financiën gewoon onmogelijk was”, een feit waarvoor CD&V hem beloonde met de post van commissaris-generaal voor de volgende wereldtentoonstelling in Milaan. De grote massa kent Delcroix echter vooral als de minister die de dienstplicht heeft afgeschaft. Dit was niet enkel een besparing op de uitgaven voor defensie, want voor iemand die het einde van het Cordon Sanitaire nastreefde, was het mooi meegenomen dat veel middenveldorganisaties niet langer een beroep konden doen op goedkope arbeidskrachten in burgerdienst, waarna de ene na de andere vereniging de boeken moest neerleggen. Dat zijn doodstrijd lang heeft aangesleept, is een magere troost voor al dit leed.
Het universum streeft blijkbaar naar evenwicht, want enkele maanden later was het de beurt aan Paula D'Hondt, een christendemocrate die dan weer wel enig respect verdient, al is het maar om de manier waarop ze als Koninklijk Commissaris voor het Migrantenbeleid en in die hoedanigheid oprichtster van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding, dat in afgezwakte en belegerde versie nu als Unia door het leven gaat, letterlijk elke rechtse politicus van het land heeft geërgerd.
December was overigens geen gemakkelijke maand voor de auteurs van jaaroverzichten, want tijdens de laatste dagen van 2022 zijn nog heel wat opmerkelijke figuren overleden, waaronder op de valreep ook voormalig paus Benedictus XVI, voordien gewoon Joseph Ratzinger geheten. Alvorens wat kritiek op de niet zo brave man te geven, moeten we toch eerst iets rechtzetten dat in de internationale media niet helemaal accuraat is weergegeven. Ratzinger was tijdens de Tweede Wereldoorlog wel degelijk lid van de Hitlerjugend, maar enkel nadat dit door de Duitse overheid verplicht was gemaakt voor alle jongens tussen veertien en achttien jaar oud. Hij heeft zich nooit vrijwillig aangemeld, zoals her en der wel eens is gesuggereerd. Benedictus heeft zichzelf steeds omschreven als een gematigde progressief en ook tijdens de voorbereidingen van het Tweede Vaticaans Concilie stond hij niet in het kamp van de ultraconservatieven. Alleen is zijn mening sindsdien nooit geëvolueerd, terwijl de samenleving wel bleef bewegen naar liberalere opvattingen over het privéleven. Zelf bleef hij vasthouden aan een aantal standpunten die eigenlijk vooral veel gelovigen uit de kerk hebben weggeduwd, zoals de immoraliteit van contraceptiva, een verbod op vrouwelijke priesters, een afwijzing van het homohuwelijk, de weigering gescheiden katholieken opnieuw te laten trouwen, de opheffing van de eerdere excommunicatie van een ronduit negationistische bisschop en de nogal halfslachtige en ineffectieve aanpak van kindermisbruik door geestelijken. Verder is het natuurlijk gemakkelijk het materialisme in verklaringen te verwerpen als men in een prachtig paleis door toegewijde sycophanten wordt bediend. Benedictus had hevige kritiek op de bevrijdingstheologen in Latijns-Amerika, want volgens hem moesten arme mensen in de eerste plaats geestelijk worden bevrijd, wat niet meteen hun magen zal vullen. Dit betekent overigens niet dat hij geen oog had voor de financiële toestand van de katholieke kerk. Velen vragen zich misschien af waarom hij in 2013 als eerste paus in vele eeuwen abdiceerde. De belangrijkste reden had niets met het geloof te maken, maar met het besef van Benedictus dat hij niet helder en gezond genoeg meer was om de kerkelijke augiasstal, de schimmige bank Instituto per le Opere di Religione (IOR), uit te mesten. Sinds hij in 2010 een financieel rechercheteam heeft opgericht om de wantoestanden te onderzoeken, zijn al verschillende bisschoppen en een kardinaal aangeklaagd voor het witwassen van geld van criminele bronnen, afpersing, verduistering, schriftvervalsing en meineed. Wie zich afvraagt hoe dit allemaal mogelijk is, moet onthouden dat de Heilige Stoel, net als de Heilige Tafel, de Heilige Sofa, het Heilig Nachtkastje en de Heilige koelkast, in Italië staat, een land waar alles ongeorganiseerd is behalve de misdaad.
In de VS wist de dood van Madeleine Albright dan weer even alle aandacht van de media op te eisen. In naam was Albright een diplomatische verdedigster van de mensenrechten, maar uiteindelijk was dit gewoon een van die vele democratische hypocrieten die de partij een slechte naam hebben bezorgd. Zo steunde zij de bombardementen van Kosovo door de NAVO, officieel bedoeld om de etnische zuiveringen door het Servisch leger tegen te houden, maar achter de schermen plande ze tegelijkertijd de privatisering van overheidsbedrijven in de toen nog Servische provincie Kosovo en had haar investeringsmaatschappij al een bod uitgebracht op het postbedrijf. Het lijkt nogal op belangenvermenging, een minister die het buitenlands beleid aanstuurt en een eigen bedrijf heeft om in oorlogszones te investeren. Wacht, dat is het ook gewoon.
Amerikanen hoeven overigens niet naar hun buitenlandse oorlogen te kijken om onschuldige burgerslachtoffers te vinden. In New Orleans overleed Oris Buckner, ooit de enige zwarte detective in de plaatselijke afdeling moordzaken. Toen in 1980 een politieagent werd doodgeschoten, verwezen de getuigen naar twee vluchtende blanke mannen. Dat tweetal is nooit gevat, want de politie vond het nodig zich vooral op de zwarte omwonenden te richten. De mensen die eerst een verklaring over wegvluchtende blanke daders hadden afgelegd, werden opgepakt en gefolterd tot ze uiteindelijk twee andere zwarte buutbewoners als daders wilden aanwijzen. Buckner wilde niet participeren aan de foltering van onschuldigen en werd bijgevolg maar van het onderzoek gehaald. Natuurlijk wist de politie dat ze eigenlijk geen bewijs in handen had en dus heeft ze voorkomen dat er ooit een proces van kwam door het huis van de door de agenten geselecteerde daders te bestormen en alle aanwezigen dood te schieten, inclusief de zwangere vriendin van een van hen, die op dat ogenblik naakt in een badkuip zat. Buckner heeft al deze feiten plichtsbewust aan de plaatselijke openbare aanklager gemeld, maar uiteraard is niemand ooit voor deze slachtpartij vervolgd.
In tegenstelling tot wat velen denken, was de helaas nog steeds zeer levende Hillary Clinton niet de eerste vrouwelijke kandidaat voor het Amerikaans presidentschap. Dat was namelijk Charlene Mitchell, die in 1968 op het stembiljet stond voor de Communist Party of the United States of America (CPUSA). De natie koos evenwel overweldigend voor Richard Nixon, die duidelijk veel betrouwbaarder was. Het overlijden van Mitchell is een goede herinnering aan de vaststelling dat bijna al die zwarte burgerrechtenactivisten van de 60s, inclusief Martin Luther King Jr., zich identificeerden als socialisten of communisten, een feit dat in veel Amerikaanse documentaires over hun leven doelbewust wordt doodgezwegen. Veel zwarte activisten, vooral van latere generaties, hebben zich tot de islam bekeerd, voornamelijk omdat ze het christendom associeerden met iets wat hun in slavenketens geworpen voorouders door hypocriete westerlingen werd opgedrongen. Dat kan allemaal wel zijn, maar de slavenmarkten van deze eeuw bevinden zich wel allemaal in islamitische landen, waaronder Lybië, een land dat ten tijde van Khadaffi nog redelijk geseculariseerd was, en Qatar, een land dat meer uitgeeft aan internationale pseudosportieve PR-campagnes dan aan welzijn op de werkvloer.
Een andere overleden Amerikaan is Martin Tolchin, een journalist die onder meer The Hill en Politico hielp oprichten. Hij wilde eerst advocaat worden, maar dat was niet meer mogelijk toen hij uit het leger werd gezet na zijn weigering de namen te geven van medescholieren die tijdens hun tienerjaren in het marxisme geïnteresseerd waren.
Verder overleed ook Clela Rorex, die in 1975 als county clerk, iets wat we best vertalen als provinciesecretaris of zo, in Colorado de allereerste huwelijken tussen mannen officialiseerde, iets wat enkele jaren later natuurlijk werd verboden. Er was enige ontevredenheid over deze onbijbelse toestanden en een man probeerde haar belachelijk te maken door het kantoor binnen te stappen met het verzoek zijn paard te huwen. Rorex kende de wet echter door en door en weigerde de huwelijkslicentie omdat de merrie slechts 8 jaar oud was en als minderjarige dus een schriftelijke toestemming van haar ouders moest kunnen voorleggen.
De Occupy-beweging verloor dan weer Dorli Rainey, die zichzelf omschreef als 'the old lady in combat boots'. In 2011 was ze op 85-jarige leeftijd nog militant genoeg om door de politie van Seattle met pepperspray te worden besproeid. De burgemeester van de stad heeft zich hiervoor geëxcuseerd en beloofd het gebruik van pepperspray door de ordediensten te beperken, een beslissing die de politie overigens zonder meer en vooral zonder gevolgen naast zich heeft neergelegd.
Er was ook beter nieuws, want rond dezelfde tijd overleed Gary North, een Amerikaanse econoom die geloofde in de zogenaamde theonomie, wat inhoudt dat hij van de VS een christelijke staat wilde maken waarin iedereen zich zou moeten schikken naar de wetten van het Oude Testament, oftewel de oude Joodse sharia. Dat de man knettergek was, blijkt wel uit een aantal standpunten waarvoor zelfs Mike Pence zich zou schamen. Zijn economisch uitgangspunt was dat god de mensheid heeft vervloekt, waardoor er constant een schaarsheid van goederen zal zijn, maar dat valt nog mee in vergelijking met zijn overtuiging dat de doodstraf moet worden ingevoerd voor godslasteraars en kinderen die hun ouders vervloeken, voor zover daar veel gevallen van bekend zijn. Homoseksuelen moeten er natuurlijk ook aan geloven, maar eigenaardig genoeg enkel de mannelijke exemplaren. Dat standpunt was perfect logisch, want “God is indeed a homophobe”. Hij bleef evenwel een econoom, want hij pleitte voor steniging als vorm van executie, niet enkel omdat dit in de Bijbel staat vermeld, maar ook omdat “it is cheap due to the plentiful and convenient supply of stones”. Hij is uiteindelijk aan kanker overleden, waarschijnlijk een beloning van zijn god voor een devoot leven.
Een andere geschifte Amerikaan was Nathan Larson, die als neoreactionair onder meer pleitte voor de afschaffing van het vrouwenstemrecht, het schrappen van elke overheidsfinanciering van onderwijs voor vrouwen en de decriminisalisering van incest en kindermisbruik. Veel van deze ideeën zijn trouwens geïnspireerd op de mijmeringen van Peter Thiel, de kwaadaardige geest achter veel internetbedrijven en de wereldwijd meest onderschatte voorvechter van totalitaire regimes. Larson, die in zijn thuisstaat Virgina regelmatig aan democratische verkiezingen deelnam met als voornaamste doel democratische verkiezingen af te schaffen, had natuurlijk niet veel kansen bij het electoraat met standpunten als “We need to switch to a system that classifies women as property, initially of their fathers and later of their husbands”. Als zelfverklaarde incel vond hij dat al de daders van schietpartijen op scholen tot hun daden werden gedreven door vrouwen die hen seksuele onderdanigheid weigeren, wat hij bondig samenvatte als “Guns don't kill people, feminists do.” Hij stierf uiteindelijk in een gevangeniscel, na zijn arrestatie voor de ontvoering van een minderjarig meisje.
Ongeveer even gek was John Lear, die mensen ervan trachtte te overtuigen dat de Amerikaanse Regering een deal heeft gesloten met grijze aliens en hun technologie gebruikt om de bevolking te controleren. Hij was er ook van overtuigd dat diezelfde regering films als 'E.T.' ondersteunt omdat ze een positief beeld van buitenaardse bezoekers ophangen, een beeld dat niet overeenstemt met hun echte doel, namelijk de verovering van onze planeet. De vrijheid van meningsuiting levert waarlijk eigenaardige randgevallen op.
Minder van de pot gerukt, maar minstens even kwaadaardig van karakter was Robert McFarlane, een van de architecten van de Iran-Contra-deal tussen de VS, officiële aartsvijand Iran en fascistische milities in El Salvador. Toen het hele schandaal uitkwam, werd McFarlane door de Amerikaanse regering als zondebok gebruikt om toenmalig president Reagan buiten beeld te kunnen houden, een mes in de rug dat hem bijna tot de zelfmoord dreef. Na zijn onvermijdelijke presidentiële gratie door de latere president George Bush, richtte hij een consultancybedrijf om het nucleair programma van de Saoedische regering te adviseren. Als Iran of Noord-Korea over nucleaire plannen spreken, volgen meteen sancties, maar in dit geval zwijgt iedereen als vermoord. Is het mogelijk dat het Amerikaans buitenlands beleid met twee maten en twee gewichten werkt?
Een al even ergerlijke figuur was Merril Jessop, hoofd van de mormoonse sekte Fundamentalist Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints, een polygamist die vermoedelijk meer dan vijftig kinderen heeft verwekt bij minstens zes vrouwen en veelvuldig van seksueel misbruik is beschuldigd. Toen de sekte naar Texas verhuisde, hebben ze zijn oudste vrouw, die om zeer begrijpelijke redenen wat mentale problemen had, gewoon langs de kant van de weg achtergelaten. Zijn overlijden heeft helaas wel een einde gemaakt aan het juridisch onderzoek van zijn dubieuze bedrijven.
Iets hilarischer van aard is het leven van Jack Fellure, wiens achternaam niet toevallig op een ander Engels woord lijkt. Fellure heeft sinds 1988 aan elke Amerikaanse presidentsverkiezing deelgenomen als kandidaat van de Prohibition Party, die al bestaat sinds 1869 en nog steeds streeft naar een herinvoering van het verbod op de verkoop van alcohol. Minder grappig is dat homoseksualiteit een strafbaar feit moet worden, dat kinderen op school verplicht moeten bidden en dat de enige basis voor de wet te vinden is in de King James Bible, een vertaling van de oudere teksten die in 1611 is gepubliceerd. Volgens Fellure heeft George Bush Sr. het pad geëffend voor het satanisch marxisme van Bill Clinton, een standpunt dat hem in de staat Idaho toen welgeteld 1 stem heeft opgeleverd. Zijn beste verkiezingsresultaat dateert uit 2004, toen hij in North-Dakota 0,7 percent van de stemmen binnenhaalde.
Hier en daar maakte COVID-19 ook nog slachtoffers, zoals Albert Woodfox, een van de originele Angola Three, drie zwarte gevangenen die op basis van zeer dubieus bewijsmateriaal tot een levenslange gevangenisstraf waren veroordeeld. Die veroordelingen zijn later een voor een vernietigd, maar Woodfox heeft maar liefst 43 van zijn 45 jaren in de gevangenis in isolatie doorgebracht. Dat trieste record had hij te danken aan zijn gevangenisdirecteur, Burl Cain, die vond dat aanhangers van de Black Panthers niet met andere mensen mochten omgaan. Cain gebruikte zijn positie eveneens om zijn zoon en schoondochter aan lucratieve jobs in het gevangeniswezen te helpen. Zij zijn ondertussen allebei veroordeeld voor corruptie, maar hebben geen dag in een isolatiecel gezeten.
Het is een kleine stap van al dan niet onterecht veroordeelde gevangenen naar advocaten, zoals de hypocriet Ken Starr, die president Donald Trump tijdens diens afzettingsprocedure verdedigde met argumenten die exact tegengesteld waren aan de argumenten die hij jaren eerder had gebruikt om wel voor een afzetting van president Bill Clinton te pleiten. Starr was dan ook lid van het bestuur van de Alliance Defending Freedom, een van die vele antihumanistische christelijke lobbygroepen waar morele rechtlijnigheid ver te zoeken is.
Tot slot overleed in de VS ook Israel Dresner, wiens voornaam al laat vermoeden tot welke religieuze groep hij behoorde. Hij werd omschreven als de vaakst gearresteerde rabbi in de VS, voornamelijk ten gevolge van zijn steun voor de burgerrechtenbeweging van Martin Luther King Jr. en zijn verzet tegen de oorlog in Vietnam.
De door Dresner in 1967 bepleitte vrede met de Palestijnen is overigens nog steeds ver te zoeken, zeker na de moord op Shireen Abu Akleh, een Palestijnse journaliste bij Al-Jazeera, door het Israëlisch leger. De woede bij het Tweede Apartheidsregime zat blijkbaar diep, want tijdens haar begrafenis heeft de Israëlische politie de dragers van de kist op de grond gemept en het hospitaal bestormd waar zij haar lichaam kwamen ophalen, waarbij talrijke patiënten, verplegers en dokters ernstige brandwonden opliepen. Klachten over de Belgische overheid en over racisme in ons land zijn zeker toegelaten, maar het kan duidelijk nog erger.
In datzelfde Israël overleed tevens Yaakov Heruti, een promiment lid van Lehi, een Joodse paramilitaire organisatie die de Britse bezettingsmacht in Palestina wilde verjagen om de Palestijnen door een eigen Joodse staat te kunnen laten onderdrukken. Heruti was gespecialiseerd in bomaanslagen. Op het menu stonden niet enkel Britse koloniale politieagenten, maar na de onafhankelijkheid ongeveer iedereen die van enig antisemitisme werd verdacht, zoals de Russische ambassadeur, de Duitse kanselier Konrad Adenauer of de Britse minister van Buitenlandse zaken Ernest Bevin. Een onafhankelijke staat was immers niet genoeg, want volgens Lehi en daaropvolgende fascistoïde organisaties die zich achter de Shoah blijven verbergen, moet Israël een land worden van de Nijl tot de Eufraat, wat neerkomt op de militaire bezetting van Jordanië en Zuid-Irak.
In China overleed Bao Tong, een van de weinige hooggeplaatste overheidsfunctionarissen die in 1989 pleitte voor een dialoog met de protesterende studenten op het Tienanmenplein, wat hem meteen een veroordeling voor contrarevolutionaire propaganda opleverde. De rest van zijn leven bracht hij door in een gevangeniscel en nadien onder huisarrest. Hij was communist geworden onder de invloed van zijn vrouw, die hiervoor door de politie werd beloond met een gebroken ruggenwervel nadat ze had geprobeerd de begrafenis van een andere dissident bij te wonen. Vergeet Oekraïne, de echte oorlog moet nog komen.
In Japan stonden de kranten vol na de totaal onverwachte moordaanslag op Shinzo Abe, president van 2006 tot 2007 en van 2012 tot 2020. Eigenaardig genoeg, had de dader geen expliciete afkeer van Abe's nationalisme, conservatieve wereldvisie, negationistische uitspraken over de Tweede Wereldoorlog, legalisering van de walvisvangst of kapitalitisch economisch beleid, maar ging het hem vooral om de band tussen de voormalige president en de Family Federation for World Peace and Unification, bij ons beter bekend als de Moon-sekte. Zijn moeder had haar laatste cent aan de organisatie geschonken, waardoor zijn vader en zijn broer, verzonken in bittere armoede, zelfmoord hadden gepleegd. De sekte zelf is overigens enkel nog in naam anticommunistisch, want ze heeft met de hulp van een aantal schimmige nepbedrijven een Russische militaire onderzeeër verkocht aan het Noord-Koreaans leger, dat sindsdien ook vanop de zee nucleaire raketten kan afvuren.
In Duitsland overleed Inge Viett, een voormalig lid van de Rote Armee Fraktion wiens levensverhaal gewoon een kant-en-klaar filmscenario is, inclusief ontvoeringen, politieke moorden, bankovervallen, bomaanslagen, internationale trainingskampen voor guerillero's in het Midden-Oosten, na een wilde achtervolging neergeschoten politieagenten, schuiladressen van Zuid-Jemen tot in het Belgische Namen, valse paspoorten geleverd door de Stasi en als kers op de taart een ontsnapping uit de gevangenis van Koblenz met een binnengesmokkelde ijzervijl, iets wat dus niet enkel in slechte cartoons gebeurt. Viett heeft haar revolutionaire ideeën nooit afgezworen en werd in 2008, veertig jaar na haar eerste protestacties, nog veroordeeld tot het betalen van een boete van 225 euro voor weerstand tegen arrestatie tijdens een anti-militaristische betoging.
Afghanistan is nu officieel weer in handen van de Taliban, maar hun eigen imams zijn er ongeveer even veilig als vrouwen die dromen van een eigen leven. In augustus en september zijn op enkele weken tijd vier prominente geestelijke, waaronder de door de Taliban als de populairste schrifgeleerde van het land omschreven Mujib Ansari, gedood door bommen van IS-aanhangers, die het er eigenlijk enkel om te doen is zelf de macht in handen te krijgen. Ik stel voor dat we ons in een comfortabele zetel installeren en vanop afstand toekijken hoe die idioten elkaar uitmoorden.
Enkele decennia geleden was Afghanistan ook een gewelddadig land en lang daarvoor eigenlijk ook al, maar voormalig secretaris-generaal van het centraal comité van de Russische communistische partij Mikhail Gorbatsjov trok het Rode Leger terug uit een uitzichtloze guerillaoorlog, een ervaring die in 2001 uiteraard de Amerikaanse overmoed niet kon temperen. Gorbatsjov wordt in het Westen beschouwd als een halve heilige, de hervormer die het communisme probeerde te redden, de dreiging van een nucleaire oorlog wist te ontzenuwen en voor openheid in plaats van compromisloze onderdrukking koos. In eigen land geldt hij evenwel als een landverrader, een overloper die de USSR heeft laten instorten en zo van het nieuwe Rusland een zwakke staat heeft gemaakt. Hij is uiteindelijk aan de kant gezet door de chronische vodkaconsument Boris Jeltsin, die de deur heeft geopend om aan het hoofd van het grootste land ter wereld de corrupstste regering ter wereld te installeren. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat Gorbatsjov het in se goed bedoelde en meer steun verdiende, maar eens de ziekte van het nationalisme een bevolking heeft besmet, maken rationele standpunten maar weinig kansen meer.
Velen dromen van een leven als miljonair, maar in Rusland biedt financieel geluk slechts weinig zekerheid, want sinds het begin van de invasie van Oekraïne zijn maar liefst 22 succesvolle Russische zakenlieden op mysterieuze wijze aan hun einde gekomen. Leonid Shulman, Alexander Tyulakov, Yuri Voronov en Pavel Pchelnikov pleegden zelfmoord zonder ooit over depressieve gevoelens te hebben geklaagd. Vasily Melnikov, Vladislav Avayev en Sergey Protosenya deden hetzelfde, maar vermoordden eerst ook hun vrouw en kinderen. Igor Nosov, Mikhail Watford, Vladimir Sungorkin en Vladimir Bidenov kregen zonder enige medische voorgeschiedenis plots een fatale beroerte. Andrei Krukovsky, Dan Rapoport, Ravil Maganov, Anatoly Geraschenko, Dmitriy Zelenov en Pavel Antov hadden de dikke pech een dodelijke val te maken. Grigory Kochenov had zelfs nog meer pech, want de politieagenten die net op dat ogenblik zijn huis doorzochten, waren helaas niet in staat hem te redden toen hij totaal onverwacht over de reling van zijn balkon viel. Ivan Pechorin verdronk en Vyacheslav Taran crasthe met zijn helicopter. Alexander Subbotin, tot slot, stierf blijkbaar aan een hartaanval tijdens een sjamanistisch ritueel in de kelder van een in Moskou residerende Jamaicaan. Het is uiteraard een compleet toeval dat al deze mensen vlak voor hun overlijden enkele kritische opmerkingen over het regeringsbeleid hadden gemaakt.
Dit betekent overigens niet dat de trouwe aanhangers van het regime wel veilig zijn. Toen op 20 augustus net buiten Moskou een autobom ontplofte, waren de meeste rationele mensen teleurgesteld dat het slachtoffer niet Aleksandr Dugin was, maar zijn dochter Darya Dugina. Darya was zelf natuurlijk geen onbeschreven figuur en steunde als zogenaamde journaliste het beleid van Poetin, maar het was voor de hele wereld beter geweest dat haar vader, de huisideoloog van het ultrarechtse nationalisme in Rusland, de aanslag niet had overleefd. Het is overigens niet heel duidelijk wie het doelwit eigenlijk was, noch wie nu precies de bom heeft geplaatst. Ooit zal de waarheid nog wel eens aan het licht komen en waarschijnlijk zullen de meest cynischen onder ons dan weer gelijk krijgen.
We hadden trouwens niet altijd bommen nodig om ons van extreemrechtse Russen te bevrijden, want soms knapte COVID-19 het vuile werk voor ons op. Dit is onder meer gebeurd met Vladimir Zjirinovski, een clowneske politicus en wandelende brok frustratie die van Rusland weer een groot imperium wilde maken en de westerse democratieën wilde dwingen zich aan het Kremlin te onderwerpen. Een van zijn zeer concrete voorstellen bestond erin de Baltische staten te straffen voor het verlaten van de USSR door met grote ventilatoren radioactief afval over hun landsgrenzen te blazen. De man had duidelijk nog nooit van tegenwind gehoord.
In Myanmar, een dictatuur die de laatste tijd wat uit het bereik van de nieuwsploegen is gesukkeld, is Zayar Thaw geëxecuteerd. Thaw, deeltijds rapper en deeltijds politicus, werd na een schijnproces in 2021 ter dood veroordeeld voor zijn kritiek op de militaire junta, maar in 2008 werd hij al een eerste keer tot een jarenlange celstraf veroordeeld voor de gruwelijke misdaad biljetten in een buitenlandse munteenheid in zijn bezit te hebben.
In Bolivië overleed Mario Teran, de man die in 1967 Che Guevara doodschoot. Initieel was het de bedoeling dr. Gueavara voor het gerecht te brengen, maar de toenmalige Boliviaanse dictator, René Barrientos, kwam tussenbeide en liet hem onmiddellijk zonder enig proces terechtstellen. Teran heeft de rest van zijn leven onder een valse naam geleefd, wat er ironisch genoeg toe heeft geleid dat hij zonder problemen naar Cuba kon reizen voor een chirurgische ingreep die hij in zijn eigen niet-communistisch land niet kon betalen. Barrientos zelf is in 1969 verongelukt, amper twee jaar na de zogenaamde Masacre de San Juan, waarbij militairen met machinegeweren op mannen, vrouwen en kinderen schoten om een mijnwerkersstaking te breken. Belgische muziekliefhebbers zouden dit verhaal moeten kennen, want de naam van die mijn was Siglo XX.
Sao Paolo in Brazilië moet ondertussen de stad met de grootste undergroundscene ter wereld zijn, mar het was ook de laatste woonplaats van Cabo Anselmo, lang geleden een infiltrant van het militaire regime in de communistische Vanguarda Popular Revolucionaria. Hij heeft die rol met veel overtuiging gespeeld, want hij is er toen zelfs in geslaagd een relatie met een medestrijdster te beginnen. Toen ze vijf maanden zwanger was van zijn kind, heeft hij haar aangegeven, waarna ze in hoogzwangere staat is doodgefolterd. Sinds het einde van de dictatuur leefde hij ondergedoken, uiteraard met de hulp van de CIA. Het is spijtig dat hij niet eerder werd gevonden, maar hopelijk was zijn dodelijke nierontsteking bijzonder pijnlijk.
Op het Braziliaanse platteland is ten slotte de zogenaamde Man of the Hole dan weer dood teruggevonden. Hij leefde al decennia in zijn eentje in een beschermd gebied. Hij was geen kluizenaar uit vrije wil, maar gewoon de enige overlevende van een stam die door de werknemers van op winst beluste bedrijven tot de voorlaatste man was uitgeroeid. Niemand weet hoe hij heette, hoe oud hij was of welke taal hij sprak. De verantwoordelijken voor al deze slachtpartijen zijn wel gekend, maar de overheid heeft hen nooit aangeklaagd.
------------------------
[1] Ja, een kiloliter bestaat wel degelijk als term en bevat 10 hectoliter oftewel 1000 liter.
