Walibi, het bekende pretpark nabij Waver, heeft een initiatief genomen dat behoorlijk veel persaandacht heeft gekregen. Samengevat, komt het erop neer dat bezoekers die 35 euro meer betalen in ruil niet langer overal hoeven aan te schuiven. Op het eenvoudig vertoon van die speciale pas mogen ze onmiddellijk in elke attractie instappen. Het plebs moet maar wachten tot er wat plek is die niet door deze zelfverklaarde VIP’s wordt ingenomen.
Nu verwacht iedereen natuurlijk dat ik me tegen een dergelijke vorm van segregatie afzet en dat ik de mensen die zich met die extra uitgave haast feodale privilegies aanschaffen streng veroordeel. Ik ben het echter niet eens met de criticasters die vinden dat we kinderen, want daar gaat het in een pretpark toch in overgrote mate om, niet zomaar met een dergelijke ongelijkheid mogen confronteren. We moeten kinderen veeleer bijbrengen dat iedereen gelijk is en iedereen dus ook even lang moet wachten. Wel, ik ben het hier absoluut niet mee eens.
Iemand moet me eens uitleggen waarom bezoekers aan Walibi vrijgesteld zouden moeten zijn van een ongelijkheid die we elke dag in de rest van de wereld vaststellen. Mensen die veel geld kunnen besteden, worden overal beter behandeld dan de zogenaamde ‘gewone man’. Ze krijgen overal een voorkeursbehandeling. Wie verwacht dat dit in een pretpark anders zou zijn, is gewoonweg naïef. Tenslotte kan Walibi vanaf nu op een manier die het bedrijf zelf haast geen cent aan investeringen kost [1] nog wat meer geld verdienen.
In feite is het zelfs pedagogisch verantwoord kinderen al vanop jonge leeftijd aan deze onrechtvaardigheid bloot te stellen. Laat ze maar van in het lager onderwijs ervaren dat er geen gelijkheid is, dat hun klasgenootjes van rijkere ouders meer mogen en dat de volwassenen de gelijkheid die ze in allerlei zogezegd verantwoorde boekjes voor kinderen bepleiten zelf niet in de praktijk brengen.
De Speedy Pass heeft zelfs een reëel voordeel. Al die kinderen die moeten aanschuiven en gefrustreerd moeten aanschouwen dat sommige verwende nesten hen om geen enkele andere reden dan een paar euro’s vrolijk kunnen voorbijwandelen, zouden wel eens bijzonder ontvankelijk voor wat linkse propaganda kunnen blijken. Tenslotte kan extreemrechts hier niets mee aanvangen. De voorstekers van dienst zullen allicht geen allochtonen zijn en ook van een taalbarrière tussen de deelstaten zal er weinig sprake zijn. Dit is perfect voer voor allerlei organisaties die de fundamentele kloof willen aanklagen tussen wat ouders en leerkrachten verkondigen en wat kinderen te wachten staat in de samenleving waarop ouders en leerkrachten kinderen worden verondersteld voor te bereiden.
Wie tegen de Speedy Pass is, kant zich tegen een klein randverschijnsel en wil kinderen van de realiteit afschermen. Op die manier houden die mensen de status quo zelfs in stand. Wie wet hoe onrechtvaardig de samenleving is, biedt kinderen uit minderbedeelde gezinnen door middel van de Speedy Pass de kans hun innerlijke walging te vinden en te uiten.
Sommigen zouden dit een verrottingsstrategie kunnen noemen. Ik vraag me af wie het recht heeft mij hiervan te beschuldigen in een samenleving die zonder mijn toedoen 15 percent van de bevolking onder de armoedegrens laat leven, die fiscale gunsttarieven toekent aan bedrijven die vervolgens hun productie verplaatsen naar landen waar de mensen nog minder rechten hebben, die bankdirecteurs beloont met een bonus voor elke spaarder die ze hebben geruïneerd, die vrijwilligers aalmoezen voor de hongerigen in de derde wereld laat ophalen zonder zelf voor een eerlijke handel te zorgen, die ondanks meerdere internationale veroordelingen voor overtredingen van de mensenrechten psychiatrische patiënten in gevangenissen opsluit en die niet bereid is het eigen consumptiegedrag aan te passen om het leefmilieu voor de volgende generaties te beschermen. Ik heb niets laten verrotten. Ik ben gewoon niet bereid kinderen voor de aanwezige rotheid af te schermen. Laat ze maar voelen wat de wereld der volwassenen voor hen in petto heeft. Laat ze daar maar een les uit leren die het onderwijs hen weigert bij te brengen.
-------------------
[1] De enige investering bestaat in feite uit het maken van de passen zelf en het aanbrengen van informatieve borden aan de kassa’s. Ik heb geen zin het zelf uit te rekenen, maar duur kan dat in elk geval niet zijn.
