Beste medebewoners van Leuven,
Hoe voelt het eigenlijk om op een eiland te wonen? Leuven heeft een duidelijke keuze gemaakt, zoals dat dan heet, maar net buiten de stadsgrenzen leven blijkbaar heel andere overtuigingen. Ik weet dan ook niet goed hoe ik me nu moet gedragen. Moet ik me triomfantelijk voelen omdat links in mijn stad heeft gewonnen of moet ik me terneergeslagen voelen omdat dat links het in alle omliggende gemeenten zeer slecht heeft gedaan? Om nog een rode vlek op de kaart te vinden, moet ik al naar Vilvoorde of Tessenderlo kijken. Of naar Gingelom, als ik tenminste zou weten waar dat ligt.
In elk geval krijgen we wat we willen. De pretentieuze Lorin Parys heeft zich op de nationale omroep belachelijk gemaakt door zich tot grote overwinnaar uit te roepen en zichzelf wijs te maken dat Groen er ook maar aan zou denken met hem een meerderheid te vormen. Er is een linkse meerderheid die zelfs zonder CD&V verder kan indien de christenhonden zich plots tot verdedigers van een onverantwoorde ruimtelijke ordening zouden uitroepen [1]. Als ik de studenten en de dagjestoeristen negeer, kan ik over straat lopen en bij mezelf denken dat de helft van de mensen die ik zie links hebben gestemd. In Ninove zou ik me enkel nog met de auto verplaatsen, kwestie van de lokale bevolking zeker niet te ontmoeten. We krijgen nu een kans, maar daar hoort ook een grote verantwoordelijkheid bij. Wij moeten nu het voorbeeld geven en hopen dat andere gemeenten ons binnen zes jaar zullen volgen.
Men zou uit de goede score van de linkse partijen en uit het indrukwekkend aantal voorkeursstemmen van de nieuwe burgemeester kunnen afleiden dat we in Leuven veilig zitten. Dat zou zeer onvoorzichtig zijn. De N-VA is niet in haar opzet geslaagd, maar in 2024 zijn er opnieuw gemeenteraadsverkiezingen en voor hen is het ondenkbaar op te geven voor elk gehucht in het Vlaamse Gewest hun religie van het egoïsme heeft omarmd. De partij heeft zelfs nog een geheim wapen achter de hand om haar kansen volgende keer substantieel te vergroten.
Tot nu toe heeft niemand het over dit wapen gehad. Het is nog niet gebruikt omdat dit tot nu toe nergens nodig leek te zijn, maar het bestaat en ik wil iedereen nu al waarschuwen. Het decreet betreffende de vrijwillige samenvoeging van gemeenten stelt dat gemeentebesturen van aanpalende gemeenten die dat willen voor een fusie kunnen opteren [2], wat natuurlijk een nieuwe gemeente oplevert. De bevolking van die nieuwe gemeente is dan anders samengesteld, wat tijdens de eerstvolgende gemeenteraadsverkiezingen heel andere verhoudingen kan opleveren.
Als de rechtse partijen Leuven ooit willen heroveren, is dit in feite hun enige uitweg. Als Theo Francken niet naar Leuven wil komen, kan Leuven naar Lubbeek worden gebracht. Een fusie met de villawijken van Lubbeek, eventueel aangevuld met Herent, Oud-Heverlee of Holsbeek, zou de N-VA een zetelwinst opleveren, misschien zelfs genoeg om onze nieuwe meerderheid ten val te brengen.
Natuurlijk gaat het in het decreet enkel en uitsluitend om de vrijwillige samenvoeging van gemeenten. Het Leuvens bestuur zit op dit ogenblik niet te wachten op een dergelijke fusie en zonder de goedkeuring van de nieuwe gemeenteraad kan er niets van in huis komen. Decreten leven echter niet eeuwig. De Vlaamse Regering wil af van het grote aantal kleine gemeenten in het Vlaamse Gewest. Voor de goedkeuring van het decreet in 2016 telde deze kleine lap grond maar liefst 308 gemeenten, waarvan sommige minder dan honderd inwoners tellen of amper een paar vierkante kilometer groot zijn. Ondanks de financiële bonus die als wortel voor de lokale paarden werd gehouden, hebben tot nu slechts vijftien gemeenten van deze mogelijkheid gebruik gemaakt. Dat is niet bijzonder veel, want het totale aantal gemeenten blijft daarmee op 300 staan.
Het Vlaams Parlement, stevig in handen van allerlei rechtse fracties die enkel aan hun eigen belang denken, zou dit decreet kunnen wijzigen. Onze vertegenwoordigers, als ik ze zo mag noemen, zouden kunnen beslissen dat de Vlaamse Regering verplichte fusies mag opleggen. Daar zouden natuurlijk voorwaarden aan worden verbonden, maar een efficiëntiewinst of doelgerichtere inzet van de middelen is snel verwoord.
In dat geval zouden we in Leuven plots niet meer zo veilig zijn. Het is maar een zoveelste argument om de Vlaamse verkiezingen in mei 2019 ernstig te nemen. Zo lang rechts bestaat, is er altijd een reden tot ongerustheid.
Ik wil echter niet al te paranoïde overkomen. Er is tegelijkertijd ook hoop. In Charleroi heeft de grootste rechtse partij 11,2 percent gehaald. In Luik hebben de linkse partijen samen meer dan 60 percent gehaald. In La Louvière is dat zelfs meer dan 66 percent. In Bergen heeft de PS nog steeds meer dan 44 percent van de stemmen gekregen. In Brussel tellen de rechtse partijen amper nog mee en heeft een uitgesproken progressieve coalitie een ruime meerderheid. De verrechtsing is geen Belgisch probleem. We moeten enkel een manier vinden om die angstige Vlamingen ervan te overtuigen dat ze meer hebben aan een goede sociale zekerheid, betaalbare woningen, gezonde lucht en degelijk onderwijs dan aan absurde begrippen als volk, identiteit of etnische uniformiteit. Meer hoeven we niet te doen. Ik stel voor dat we daar volgende week een kwartiertje of zo voor uittrekken.
-----------------
[1] Lees: indien Carl Devlies en andere pionnen van de vastgoedsector plots zouden beslissen dat er toch een overbodig industrieterrein op Parkveld in Heverlee moet komen.
[2] Ter informatie vermeld ik hier nog maar even dat die gemeentebesturen niet verplicht zijn de bevolking te raadplegen. Die beslissing kan gerust boven de hoofden van de betrokken inwoners worden genomen.
