Wie de afgelopen dagen de kranten heeft gelezen, heeft ongetwijfeld gemerkt dat Dyab Abou Jahjah van plan is naar ons land terug te keren. Hij is blijkbaar zelfs actief op zoek naar een huis en zijn vertrek uit Libanon zou een kwestie van maximaal enkele weken zijn.
Wel, in mijn ogen is hij meer dan welkom, al was het maar om nog eens een ernstige spreker in het debat over al die gevaarlijke allochtonen te horen. Anderen zijn het hier natuurlijk niet mee eens. Zij vrezen dat de terugkeer van Abou Jahjah voor onrust zal zorgen, daarbij vlot vergetend dat zijzelf de basis voor al dat onbehagen hebben gecreëerd.
Zo heeft André Gantmann, die zijn afkomst heeft gebruikt om in oktober 2012 de Joodse gemeenschap te overtuigen om in Antwerpen een antiallochtone coalitie te ontketenen, al verklaard dat het gerecht Abou Jahjah moet oppakken zodra hij ons land durft te betreden. Het argument is dat hij lid zou zijn van een terroristische organisatie, met name Hezbollah.
Jahjah, heeft in eerdere interviews en publieke optredens meermaals toegegeven dat hij tijdens zijn jeugdjaren in Zuid-Libanon een sympathisant van Hezbollah was. Alleen geldt dat voor zowat iedereen die daar in die periode woonde, met uitzondering van een paar VN-blauwhelmen die daar de schijn van veiligheid moesten hooghouden. Bovendien is sympathie voor een controversiële organisatie niet vreselijk strafbaar. Anders zou ik trouwens al lang zelf in de gevangenis zitten.
Het actieve lidmaatschap van Hezbollah lijkt me trouwens niet bewezen. Voor zover ik weet, houden organisaties die al eens een bom plaatsen of een raket op Israëlische nederzettingen afschieten geen ledenlijst bij. Ik zou het hen in elk geval afraden.
Bovendien is het me niet heel duidelijk of Hezbollah ook in ons land als een terroristische organisatie wordt beschouwd. Volgens mij staat dat begrip op zich niet eens in de wetgeving en hoort dit veeleer thuis onder bendevorming of het verbod op privémilities. In elk geval heeft Hezbollah tot nu toe enkel agressieve activiteiten ontplooit in Libanon en in Israël. In ons land hebben die mensen nog nooit een bom geplaatst of eender welke andere aanslag beraamd. Om welke strafbare feiten gaat het dan precies? Wat moet de onderzoeksrechter met dit dossier aanvangen?
Achter de officiële motieven van Gantmann en Abou Jahjah schuilen natuurlijk weer andere redenen die ze allebei liever verborgen houden. Van mij mag Gantmann, spijtig genoeg tenslotte democratisch verkozen, een standpunt innemen en mag Abou Jahjah terugkeren met de ambitie een nieuw groots project ter beïnvloeding van het maatschappelijk debat op te zetten, maar we moeten ook wat verder durven kijken.
Gantmann, wiens standpunten om een of andere niet zo moeilijk te achterhalen reden altijd eerst in het ook voor de rest bijzonder rechtse tijdschrift Joods Actueel verschijnen en pas nadien door de andere media worden opgepikt [1], bewijst eens te meer dat hij zelf niet geïntegreerder is dan de gemiddelde Arabier die met de Sharia dweept en zijn vrouw niet zonder schotelvod het huis laat verlaten. Hij verdedigt hier de belangen van Israël en niet van Antwerpen of van België. Hij is tenslotte lid van het enige volk dat over het door mensen als De Wever zo geroemde gezamenlijke identiteitsgevoel beschikt, zij het dan vooral door zich als uitverkorenen boven de rest te stellen en zich een lap grond toe te eigenen waar de oorspronkelijke bewoners als Untermenschen mogen worden uitgeranseld.
Dyab Abou Jahjah zelf heeft echter ook nog niet verteld waarom hij plots zo dringend de stralende zon en het gebrek aan herfstbuien voor een bestaan in de schijnbaar eeuwig bewolkte schaduw van frauderende ondernemers, ontslagen arbeiders en volgebouwde verkavelingen wil inruilen.
Libanon ligt vlak naast Syrië, een land dat momenteel geen al te stabiele indruk maakt. President Assad en zijn volgelingen liggen onder vuur en dat niet enkel letterlijk. Het is voorlopig nog onduidelijk welke oplossing de grootmachten van deze planeet uit de dichte mist der internationale diplomatie zullen laten verschijnen, maar de kans is groot dat het regime ten val komt, al dan niet na Amerikaanse bombardementen die we ironisch genoeg enkel als luchtsteun voor de plaatselijke vleugel van Al-Qaeda kunnen omschrijven [2].
Nu hoeven we geen sympathie voor de, zacht uitgedrukt, autoritaire en niet al te empathische Assad te tonen, maar een overwinning van de overigens haast volstrekt Soennitische opstandelingen zou tot ver buiten de landsgrenzen gevolgen kunnen hebben.
De Libanese Hezbollah is Sjiitisch, wat in de regio veeleer uitzonderlijk is. De enige twee landen die Sjiitisch worden bestuurd, zijn Syrië en Iran. Iran heeft recent de gekke clown Mahmoud Ahmadinejad door de op het eerste gezicht veel gematigder Hassan Rouhani vervangen. De nieuwe premier zoekt weer wat toenadering tot het Westen, wat enkel kan lukken als de officieuze maar eigenlijk door iedereen gekende steun aan de op veel plaatsen als zuiver terroristisch beschouwdde Hezbollah wordt teruggeschroefd. Als de macht in Syrië in handen van de opstandelingen terechtkomt, zullen een paar Vilvoordse jongeren ontdekken hoe plezant het leven onder de Sharia in de praktijk in feite is en zullen de Hezbollah-strijders in Libanon hun eigen positie bijzonder zien verzwakken.
Achterdochtig als ik op geopolitiek vlak altijd ben, ben ik er eigenlijk van overtuigd dat dit laatste punt de belangrijkste beweegreden is voor de Amerikaanse regering, traditioneel gehoorzaam aan wat in de niet verder dan de recentste nederzetting kijkende leiders in Jerusalem als gewenste politieke koers verkondigen, om zich tegen Assad te keren. Zodra in Damascus een Soennitische en bijgevolg tegen Hezbollah gekante regering aan de macht is, zullen ze in Zuid-Libanon ongekende wraakacties te verduren krijgen. Gefrustreerd door de constante guerillaprikjes door kleine commando’s die langs de grens opereren, zal het Israëlisch leger Libanon opnieuw binnenvallen en Hezbollah trachten tot de laatste man te elimineren. Wie dan het land kan verlaten en veiliger oorden kan opzoeken, kan beter niet te veel treuzelen. Abou Jahjah ziet de bui blijkbaar hangen en verhuist nu al naar een land dat voorlopig nog enige onafhankelijkheid kan claimen.
Dit alles betekent trouwens niet dat onze Libanese vluchteling zich in België zo veel veiliger moet voelen. Op 26 november 2002 struikelden de kranten en de linkse intellectuelen over elkaar om zo snel mogelijk de aankondiging van zijn nakende arrestatie door toenmalig premier Verhofstadt in de Kamer van Volksvertegenwoordigers als een inbreuk op de scheiding der machten te veroordelen. De vraag is echter of Verhofstadt op die manier Jahjah niet eerder het leven heeft gered.
Er is namelijk een andere mogelijke verklaring voor het plotse en niet geheel wettelijke optreden van Verhofstadt. Misschien was het hem er niet om te doen een lastige allochtone dissident het zwijgen op te leggen, wat trouwens niet eens zou zijn gelukt. Malcolm X, Jahjah’s zelfverklaard idool, heeft ook een tijdje in de cel doorgebracht en dat heeft noch zijn beweging noch zijn eigen strijdlust de kop ingedrukt.
Ik heb uit goede bron vernomen hoe de zaak in feite in elkaar zit, maar helaas heb ik niet de bijbehorende geschreven stukken gekregen die als bewijs kunnen dienen. Het onderstaande kan dan ook als een paranoïde samenzweringstheorie worden afgedaan. Ik kan enkel toelichten wat ik twee kenners van de materie zelf heb horen verklaren. Hopelijk zal Verhofstadt, eens de 80 gepasseerd en zoals elke hoogbejaarde vanuit zijn zetel louter nog op het verleden terugblikkend, eens zijn memoires publiceren en dit verhaal bevestigen.
De AEL werd niet enkel door rechtse Vlamingen of de Antwerpse politie als een hinderlijk samenraapsel van onruststokers beschouwd. Ook de Joodse gemeenschap zag weinig heil in een beter georganiseerde en gecoördineerde moslimgemeenschap en vreesde waarschijnlijk dat de permanente en vaak antizionistische onrust in het Midden-Oosten naar ons land en dan in de eerste plaats naar Antwerpen zou overwaaien. Dit moet ongetwijfeld ook aan de grote leiders van gods uitverkoren volk in het beloofde land zijn meegedeeld.
En dan volgt nu het gedeelte dat ik niet kan bewijzen, maar dat is bevestigd door wat men een welingelichte bron noemt. De Israëlische overheid heeft Verhofstadt, in zijn hoedanigheid van premier van dit land, meegedeeld dat het eens gedaan moest zijn met die militant van Hezbollah die hier moslims recruteerde voor een verzetsbeweging die zich uiteindelijk ongetwijfeld tegen de Joden in Antwerpen zou keren. Hij kreeg als regeringsleider de kans dit zelf op te lossen, maar indien dit niet zou lukken, zou de Israëlische overheid het probleem zelf aanpakken. Iets later zijn op de luchthaven van Zaventem twee Israëli’s geland waarvan de Staatsveiligheid met zekerheid kon zeggen dat ze verbonden waren aan de Mossad en dat ze al eerder politieke tegenstanders van hun eigen regering, in het bijzonder Palestijnen, hadden geëlimineerd. Ze zijn onmiddellijk naar een hotel in Antwerpen vertrokken. Goed wetende dat de Mossad voor niets terugdeinst en al eerder Palestijnse oppositieleiders in Europese landen had vermoord en tegelijkertijd goed beseffende dat een moordaanslag op de door extreemrechts sowieso al vaak bedreigde Abou Jahjah elke allochtoon in heel België op straat zou brengen voor een week van rellen en vernieling, kon hij geen betere oplossing bedenken dan Abou Jahjah op juridisch twijfelachtige gronden in een cel te laten gooien. Op die manier kon hij iedereen geruststellen dat hij de hinderlijke AEL wist aan te pakken en kon hij tegelijkertijd verder onheil voor zowel de betrokkene als voor de bevolking van de potentieel gevaarlijke wijken voorkomen.
Dat is wat volgens mijn informatie in 2002 is gebeurd. Ik zie niet in waarom Abou Jahjah nu plots een stuk veiliger zou zijn in ons land. Verhofstadt, die nog het lef had de Amerikanen wandelen te sturen toen ze slachtvee voor hun oorlog in Irak zochten, is vervangen door een wat linksere premier, maar die heeft de tijdsgeest niet mee en volgend jaar wordt ons land ongetwijfeld een stuk repressiever en zal, wat belangrijker is, ongetwijfeld een veel meer pro-Israëlische koers worden gevaren. De veiligheid van onze vluchteling is hier in elk geval niet gegarandeerd, maar dit is natuurlijk niet meer dan mijn standpunt en geen reden tot algemene paniek.
Al bij al ben ik het eens met Yves Desmet, die in zijn eigen opiniestuk het volgende over Dyab Abou Jahjah concludeert: “Ik ben het nog steeds op veel punten grondig met hem oneens, maar veel liever een debat met hem dan met een godsdienstwaanzinnige op weg naar Syrië om zijn zeventig maagden te verdienen.” Daar kan ik geen speld tussen krijgen.
-------------------------
[1] Kijk maar op de pagina van Joods Actueel, voor zover die ondertussen nog niet is gewijzigd. Het is trouwens geen toeval dat de reacties van Gantmann en van Dewinter vlak bij elkaar staan. Ze zijn tenslotte voor dezelfde lezers bedoeld. Wie door Jahweh zelf tot heerser over het Midden-Oosten is uitgeroepen, heeft geen nood aan een cordon sanitaire.
[2] Voor een grondige analyse van de voor- en nadelen van internationale en vooral Amerikaanse interventies in de Syrische puinhoop verwijs ik graag naar dit boeiend artikel.
