In mijn vorige stukje over de dubieuze houding van allerlei politici, onder meer van de N-VA, ten aanzien van de verkoop van een gedeelte van Eandis aan een ons niet vriendelijk gezinde natie, heb ik de N-VA een bende volksverraders genoemd. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen ondertussen van mijn standpunt overtuigd is. Ik wil dan ook wat tijd uittrekken om eens uit te leggen waarom de N-VA geen nationalistische partij is. De N-VA kan allerlei slogans lanceren en luid voor de splitsing van het land pleiten, maar in essentie is het politiek programma niet nationalistisch.
Hieronder geef ik een reeks argumenten. Het staat iedereen natuurlijk vrij deze lijst aan te vullen. Ik beweer immers helemaal niet dat de discussie hiermee voor eens en voor altijd afgelopen is. Al deze argumenten zijn gebaseerd op het beleid dat een echte nationalistische partij zou moeten voeren [1].
Echte nationalisten verdedigen de eenheid van het volk.
Ik heb nooit begrepen waarom wij ons allemaal Vlamingen zouden moeten noemen. Tenslotte leven de meeste inwoners van het Vlaamse Gewest niet in de regio die in de Middeleeuwen het graafschap Vlaanderen vormde, maar in Brabant en Limburg. Waarom noemen ze zichzelf eigenlijk Vlamingen? Gaat het misschien om een negatieve definitie, een door de geschriften van auteurs als Hendrik Conscience geïnspireerde gemakkelijkheidsoplossing die er enkel voor diende het onderscheid met de zuidelijker Franstaligen en de noordelijker en veelal protestantse Nederlanders te maken?
Een enkel termpje volstaat natuurlijk niet om een volk te creëren en dat weten de nationalisten ook. Daarom steunen ze alle initiatieven om de volksidentiteit te versterken of toch minstens in stand te houden.
De N-VA probeert de bewoners van het Vlaamse Gewest [2] een geforceerde identiteit op te dringen. Het beste voorbeeld hiervan is hun afkeer van de provincies, in hun ogen een anachronistisch restant van de Napoleontische tijd. Door de provincies af te bouwen, ondermijnen ze echter het grootste gevoel van samenhorigheid in heel het land, namelijk wat wel eens het 'Limburggevoel' wordt genoemd. Nergens anders voelen de mensen zich meer met elkaar verbonden en vormen ze een duidelijk afgebakende eenheid. Van de N-VA mag dit echter niet. In plaats van een reële eenheid te verdedigen, proberen ze een geforceerde eenheid op te dringen.
Echte nationalisten verdedigen de eigen taal.
Het begint al goed. Eigenlijk is er helemaal geen Vlaamse taal. Er is wel een duidelijk verschil in woordenschat en uitspraak tussen wat in het Vlaamse Gewest en wat boven de grens met Nederland wordt gesproken, maar eigenlijk gaat het om een breed spectrum aan dialecten en lokale varianten. In feite bestaat het Nederlands zelfs niet. Elke taal kent natuurlijk haar variatie, maar in dit geval bestaat er zelfs geen gesproken standaardtaal. Er is enkel een geschreven standaardtaal met een grammatica die overal wordt gedeeld. De rest is onderworpen aan grote afwijkingen en al minstens even grote discussies.
Het kan echter nog erger. In plaats van de eigen taal, of de eigen variant van die taal, te verdedigen, ziet de N-VA er geen graten in jaarlijks tientallen nieuwe woorden uit het Engels te importeren. De verfransing van de Brusselse randgemeenten is een schande, maar het Engels managementtaaltje [3] wordt vlot overgenomen alsof het om eeuwenoude plaatselijke uitdrukkingen zou gaan.
Echte nationalisten verdedigen de normen en de waarden van het volk.
Als er dan toch een volksidentiteit is, moet de bevolking de facto minstens een aantal gemeenschappelijke normen en waarden delen. Die identiteit moet tenslotte op een samenhorigheidsgevoel zijn gebaseerd en het gemeenschappelijk taalgebruik op zich volstaat niet. Die grote eensgezindheid over een aantal basisprincipes is in het Vlaamse Gewest echter ver te zoeken. Er zijn natuurlijk een hoop standpunten die door de overgrote meerderheid worden onderschreven, maar die zijn daarom niet typisch Vlaams. De tegenwoordig vaak vermelde scheiding tussen kerk en staat is in veel Europese grondwetten te vinden. Hetzelfde geldt voor de gelijke rechten van mannen en vrouwen, het recht op vrije vereniging of het algemeen enkelvoudig stemrecht.
De N-VA doet echter geen enkele moeite om te ontdekken wat de inwoners van het Vlaamse Gewest met elkaar verbindt. De partij vindt het blijkbaar interessanter bepaalde achter gesloten deuren geselecteerde maatschappelijke uitgangspunten te promoten als de geprefereerde normen en waarden van het volk dat ze zelf wil creëren. Blijkbaar zijn wij, volkseigen autochtonen, zo'n grote voorstanders van het kapitalisme dat de N-VA in onze naam het TTIP wil goedkeuren. Blijkbaar zijn wij zo'n voorstanders van het persoonlijk verantwoordelijkheidsgevoel dat de N-VA in onze naam Griekenland tot een groot, zij het zonnig, OCMW-kantoor heeft helpen hervormen. Blijkbaar hebben wij zo'n afkeer van de mensenrechten dat de N-VA de goede relaties met de nieuwe dictatuur in Turkije te allen prijze in stand wil houden. Ik ben er niet zo zeker van dat alle mensen die volgens hen tot het Vlaamse volk behoren die meningen delen.
Echte nationalisten verdedigen de grenzen van het grondgebied.
Nu zou ik natuurlijk een eindeloze discussie kunnen starten over de vraag wat nu net de grenzen van Vlaanderen zouden moeten zijn. Ik heb daar geen zin in. Ik heb er alle begrip voor dat geen enkele plaatselijke nationalist het plan koestert een oorlog met onze buurlanden te beginnen om Zeeuws-Vlaanderen of Artesië weer in te lijven. Ik zou daar ook niet aan beginnen. De huidige landsgrenzen zijn historisch gegroeid en zijn zeer moeilijk weer aan te passen.
Men mag van nationalisten echter wel verwachten dat ze binnen de eigen landsgrenzen hun best doen om het territorium van het volk in stand te houden. De N-VA staat wel klaar met stoere taal om het al dan niet vermeende Vlaamse karakter van de Brusselse randgemeenten te benadrukken of om de naleving van de taalwetten te eisen, maar voor de Brusselse Vlamingen doen ze geen bal. De N-VA vindt de meertalige hoofdstad, met haar ingewikkelde bestuurlijke structuren, blijkbaar een last waar ze liever vanaf zou zijn.
Een halve eeuw geleden stond de Vlaamse beweging, zoals het toen nog heette, vrij sterk in Brussel. De ronduit discriminerende politiek van de FdF en andere elitaire Franstalige politici dreef heel wat Brusselse jongeren in de richting van de Volksunie en andere organisaties die gelijkberechtiging eisten. Nu is dat allemaal niet meer van tel. Hoe lang is het eigenlijk geleden dat nog eens een politicus van de N-VA in de media over Brussel heeft gepraat? Vroeger was dit het stokpaardje van de Vlaams-nationalisten, maar nu draait alles blijkbaar rond Antwerpen en de omliggende parking, ook wel Vlaanderen genoemd [4].
Echte nationalisten streven naar politieke onafhankelijkheid.
Volgens een nationalist moet het volk zijn eigen staat hebben. Er zijn in de N-VA trouwens wel wat mensen te vinden die dat principe verdedigen als het over situaties in het buitenland gaat. De Basken, de Noord-Ieren, de Koerden, de Palestijnen en een hoop andere minderheden kunnen hier en daar op sympathie rekenen.
Eigenaardig genoeg doet de N-VA net hetzelfde als het om de positie van het eigen volk gaat. Tijdens de verkiezingscampagnes worden natuurlijk allerlei ophitsende slogans gebruikt, verregaande plannen aangekondigd en radicale eisen gelanceerd, maar als de regeringen eenmaal zijn gevormd, blijft hier weinig van over. Het belangrijkste doel van de N-VA is geen Vlaanderen onafhankelijk van Wallonië, maar een Vlaamse economie onafhankelijk van de Waalse vakbonden.
Echte nationalisten willen vrijheid voor het eigen volk.
Voor iemand die zich van het nationalisme distantieert, is dit eigenlijk een moeilijk punt. Als een bepaalde groep mensen wordt onderdrukt omdat ze zogezegd anders zijn, zullen die mensen snel de weg naar elkaar vinden en uit dat gemeenschappelijk lot een samenhorigheidsgevoel putten. Zo kan een vorm van nationalisme als protest ontstaan, zoals met de Koerden is gebeurd.
Het Vlaamse volk wordt echter niet door een buitenlandse bezettingsmacht of door een Franssprekende elite onderdrukt. Toch wil de N-VA de politiediensten buitengewone bevoegdheden geven en de vrijheid van de bevolking inperken. Ten gevolge van het programma van deze partij wordt het Vlaamse volk eigenlijk minder vrij dan het voordien was.
Echte nationalisten kiezen voor een economische verankering.
Ik heb het beste voorbeeld voor het einde bewaard. Echte nationalisten willen dat de economie, de bron van tewerkstelling en inkomsten, stevig in handen van het eigen volk blijft. In Thailand is het voor buitenlandse investeerders verboden binnenlandse bedrijven volledig op te kopen. Een bepaald percentage [5] moet steeds in Thaise handen blijven. In het Vlaamse Gewest wordt een heel andere koers gevaren.
De N-VA doet op weinig vlakken meer moeite dan als het aankomt op het aantrekken van buitenlandse investeerders. Kapitaalkrachtige zakenlieden met een dubieuze reputatie uit landen met een nog dubieuzere reputatie worden uitgenodigd om onze bedrijven en ons patrimonium op te kopen. De N-VA wil liefst zo veel mogelijk overheidsvoorzieningen privatiseren en ligt er niet van wakker dat ze in handen komen van Chinese overheidsbedrijven, Arabische investeerders met fundamentalistische sympathieën of Amerikaanse multinationals die al onze milieuvoorschriften en arbeidsvoorwaarden willen afschaffen. Om deze uitverkoop te stroomlijnen, wil de N-VA zo veel mogelijk internationale handelsverdragen ratificeren, met het beruchte TTIP als belangrijkste voorbeeld.
Voor ondernemers van eigen bodem wordt het steeds moeilijker nog een eurocent winst te boeken. De kleintjes worden door buitenlandse ketens uit de markt geprijsd en de groten worden met vette cheques tot verkoop verleid.
Als de N-VA een echte nationalistische partij was, zou ze zich hiertegen verzetten en zou ze proberen de Vlaamse bedrijven in Vlaamse handen te houden. Ik weet dat ik bijna als een verdediger van wijlen Gaston Geens [6] begin te klinken, maar er is een groot verschil tussen deze en de vorige generatie Vlaamsgezinde politici.
Het gaat trouwens niet enkel om een symbolische strijd om de trots van het volk of zoiets. Buitenlandse multinationals proberen op alle mogelijke manieren, van het inhuren van lobbyisten tot het dreigen met de verhuis naar een goedkoper land, de overheid zo ver te krijgen dat ze de lonen laat zakken, de milieuregels afzwakt en de rechten van de werknemers en de consumenten uitholt. Ik geloof niet in het bestaan van volkeren, maar ik weet wel dat dit niets met nationalisme te maken heeft.
Voor ik het vergeet, moet ik hier natuurlijk nog een slotopmerking aan toevoegen. Al deze kritiek op de N-VA is natuurlijk in min of meerdere mate eveneens van toepassing op al die andere nationalisten die ons land verzieken, te beginnen met het Vlaams Belang. Nationalisme is een verouderde gedachte die elke dag haar relevantie meer en meer verliest. Alleen zijn we niets met die vaststelling zo lang hun propaganda erin slaagt mensen te overtuigen die enkel op zoek zijn naar wat stabiliteit in het heden en wat zekerheid voor hun toekomst. Dit is nog meer het geval als die propagande enkel dient om een andere, minstens even schadelijke agenda te verbergen.
----------------
[1] Natuurlijk betekent dit niet dat ik een partij aan de macht wil zien komen die wel degelijk consequent een nationalistische agenda wenst uit te voeren. Daar bedank ik voor, al was het maar omdat ik niet in het bestaan van volkeren geloof en de 19e-eeuwse natiestaten anachronismen vindt. Ik probeer me hier enkel te gedragen als een neutrale observator die de beslissingen en de wensen van de N-VA met het nationalisme als politiek concept vergelijkt.
[2] Ik gebruik deze term omdat dit neutraler overkomt. In feite zou dit alles ook moeten gelden voor iedereen die tot 'het Vlaamse volk' behoort, maar om een of andere reden niet in het traditionele territorium van die taalgroep woont. Alleen wordt het op die manier moeilijk een formulering te vinden die de tekst niet onleesbaar ingewikkeld maakt.
[3] Voorbeelden zijn er genoeg. Best and final offer. Masterplan. Catch-all. BDFM-constructies staat voor: build-design-finance-maintain-constructies. STEM-onderwijs staat voor: science-technology-engineering-mathematics-onderwijs. Ik kan zo nog wel even doorgaan. Wie een politicus van de N-VA over onze samenleving hoort praten, vraagt zich af of hij voor de Amerikaanse parlementsverkiezingen opkomt.
[4] Dit heeft Bart De Wever effectief ooit gezegd. Hij heeft het nadien wel een grapje genoemd, maar ik weet niet hoe gemeend die poging tot relativering eigenlijk was.
[5] Ik ben te lui om het exacte percentage op te zoeken. Het komt erop neer dat elk Thais bedrijf altijd voor de meerderheid in Thaise handen moet blijven.
[6] Herinnert iemand anders zich de DIRV (Derde Industriële Revolutie in Vlaanderen) nog? Het concept is, op zijn zachtst gezegd, vatbaar voor kritiek, maar hij heeft tenminste nooit het plan opgevat ons elektriciteitsnet te verkopen aan een verafgelegen wereldmacht die naar internationale dominantie streeft.
