Volgens diverse kranten en andere media wordt binnen de rangen van het Vlaams Belang een ware oorlog uitgevochten, met als meest telegenieke veldslag de confrontatie tussen Marie-Rose Morel en Philippe Dewinter, die volgens hemzelf maar niet volgens de dienst Bevolking Filip Dewinter heet. Mij maakt het natuurlijk niet uit wie nu precies in het partijbestuur moet zetelen. Ik zou nog kunnen zeggen dat ik de voorkeur geef aan de minst bekwame kandidaten, maar ik vind het eigenlijk vrij moeilijk te bepalen wie nu net de kleinst mogelijke bekwaamheid heeft om die partij van de ondergang te redden. Het maakt me dus niet uit wat er met de carrière van mevrouw Morel gebeurt. Wat me wel uitmaakt, is de implicatie op lange termijn van dit krantenbericht. Het is namelijk een illustratie van een stelling die ik al langer verkondig, zij het niet online. Hoog tijd dus om dit hier ook even te benadrukken. De tijd van het Vlaams Belang/Blok is voorbij. Deze ruzie is geen anekdote of persoonlijke vete. Het is een illustratie van de malaise, een symptoom van het interne verval.
Op zich klinkt het natuurlijk gemakkelijk om nu vrijblijvend wat leedvermaak aan de dag te leggen, maar ik wil hier gerust ook een paar voorspellingen aan koppelen. Binnen een paar jaar zullen we al deze voorspellingen overlopen en zien in welke mate ze correct bleken te zijn.
Ten eerste, vanaf nu zal het Vlaams Belang geen enkele verkiezing meer winnen.[1] Zelfs op gemeentelijk vlak zal de partij geen stijgingen meer kunnen noteren.
Ten tweede, voor 2014 valt de partij uit elkaar, hetzij door een opsplitsing zoals we die bij de oude VU hebben gezien, hetzij door een leegloop van mandatarissen en militanten naar andere partijen.
Ten derde, de partij zal zich de komende twee jaar meer bezighouden met de interne machtstrijd dan met het overtuigen van potentiële nieuwe kiezers of zelfs met het behouden van oude kiezers.
Vooral dit laatste punt verdient wat meer aandacht. Wat hebben al die mandatarissen van het Vlaams Belang eigenlijk al die tijd gedaan? Klagen en zagen. Kritiek geven op het Belgisch systeem, dat hen wel een partijdotatie heeft verleend. Kritiek geven op de traditionele partijen, terwijl ze zelf geen enkele verantwoordelijkheid moesten dragen en dus nooit zwaar in de fout konden gaan. Kritiek geven op het geïnstitutionaliseerde profitariaat van partijen als de PS, maar wel zelf jarenlang de riante lonen van volksvertegenwoordigers opstrijken zonder er hard voor te moeten werken. Een hoge positie op de lijst volstond immers om verkozen te geraken en daarna moest een volksvertegenwoordiger gewoon een hele legislatuur lang tijdens de stemmingen duwen op het knopje dat door het partijbestuur werd aangeduid. Nu het duidelijk wordt dat de tijd van de zorgeloze verdeling der lucratieve postjes voorbij is, kunnen binnenskamers de messen worden geslepen. Als verdediger van inhoudelijk entertainment, kan ik enkel hopen dat de hieropvolgende ruzies niet binnen vier muren blijven.
----------
[1] Ter info: tenzij de federale regering tussendoor nog eens zou vallen, vinden de eerstvolgende verkiezingen in ons land plaats in juni 2011, oktober 2012, juni 2014 en juni 2015.
