Dit is de thuisbasis van de blog The Angry Planet, een reeks teksten waarin Malcolm Nix zijn onvrede neerpent met zowat alles wat er op onze planeet misloopt, zal mislopen, zou kunnen mislopen en ondertussen ongetwijfeld al is misgelopen terwijl we even de andere kant uitkeken. De teksten zijn chronologisch en niet thematisch geordend.
Alle teksten zijn beschermd door middel van een Creative Commons license (The Angry Planet is licensed under a Creative Commons Attribution - Non Commercial - No Derivs 3.0 Unported License). Wie hierover meer informatie wil, kan daarvoor hier terecht.
- Hoofdstuk III: Brussel
Vroeger werd het beleid ten aanzien van de hoofdstad en de zogenaamde Vlaamse Rand, oftewel de randgemeenten net buiten Brussel, samen behandeld, maar dat is voorbij. De N-VA zetelt niet in de VGC en de Brusselse Hoofdstedelijke Regering en dit hoofdstuk is dan ook een stuk korter dan de rest. De Vlaamse meerderheid mist echter geen enkele kans om zich weer eens belachelijk te maken.
- Er is natuurlijk al veel gezegd en geschreven over het nieuw Vlaams regeerakkoord, dat de onterechte titel 'Vertrouwen Verbinden Vooruitgaan' heeft gekregen, maar ik heb zo de indruk dat niet iedereen met een mening het effectief heeft gelezen. Wel, ik heb me die moeite wel getroost en heb me doorheen de 27 pagina's van de visietekst [1] en de 167 pagina's van het eigenlijke akkoord geworsteld.
- Na al de stemtests die ik heb afgelegd, zal het allicht niemand verbazen dat ik ook de echte verkiezingsresultaten aandachtig heb gevolgd. Het is dan ook hoog tijd om wat feiten op een rijtje te zetten. Om het toch nog een beetje overzichtelijk te houden, doen we dit per bestuursniveau en we beginnen uiteraard met het belangrijkste niveau.
Het Europees Parlement
- Mij zal men niet van egoïsme beschuldigen, niet in het stemlokaal en ook niet als het gaat om fuiven waar ik zelf niet moet draaien. De mensen van Bunkerleute hebben mijn inbreng niet nodig om keer op keer een aangenaam sfeertje te creëren en songs te draaien die nooit of te nimmer enige erkenning van de grote massa krijgen.
- Ondanks mijn groeiende afkeer van de populistische volksmanipulatie door allerlei Vlaamse politici die enkel in de nationale media willen komen om nadien in hun eigen gemeente als burgemeester een absolute monarchie te kunnen installeren, kan ik niet om de vaststelling heen dat we binnen enkele weken allemaal in het stemhok worden verwacht. Het lijkt me dan ook tijd eens te onderzoeken op wie we onze futiele stem kunnen uitbrengen.
- Nu het bezoek van de Amerikaanse president afgerond is, kunnen we de balans opmaken. Te oordelen aan de reacties van het publiek, enkele kleine protesten niet te na gesproken, is Obama geen gewone president. Hij is een idool waarmee iedereen gezien wil worden en waarvan iedereen een foto wil. Hij is erin geslaagd van een politicus, in ons land al geruime tijd niet meer dan een uitgespuwde klasse waarover iedereen steevast klaagt, een rockster te maken die iedereen liever zelf op het podium dan thuis op de televisie ziet.
- Meestal zijn het de Vlaams-nationalisten en andere verdedigers van de kracht van verarming die hier met veel ergernis en ook wel wat leedvermaak door de spreekwoordelijke vleesmolen worden gehaald, maar ook de linkerzijde ontsnapt niet aan mijn aandacht. Ditmaal is het de beurt aan de heer Björn Rzoska [1], voorzitter van de Groen-fractie in het Vlaams Parlement.
- Het zal velen allicht verbazen, maar onder lichte huiselijke druk heb ik naar de openingsceremonie van de Olympische winterspelen gekeken. Veel show, dure effecten en breed lachende atleten, natuurlijk, maar halverwege de plechtigheid viel me iets heel anders op, iets dat helemaal niets met de komende wedstrijden te maken had.
- Ik heb de voorbije weken weinig op mijn blog gepost en dat om de in onze maatschappij zeer clichématig klinkende reden dat ik het nogal druk heb gehad. Die drukte zal trouwens nog een tijdje blijven aanslepen, want er valt de komende maanden heel wat te beleven in het Leuvense.
Ik zou nu natuurlijk heel actief kunnen overkomen door in verband met elk evenement een apart stukje te schrijven, maar een kort overzicht is voor de lezer misschien heel wat gebruiksvriendelijker. Hoe empathisch van mij.
